Simon Beckett „Zapach śmierci”

Gdy sięgałam po pierwszą część serii z antropologiem sądowym,Davidem Hunterem, byłam bardzo sceptyczna. Sama myśl, że analizowanie procesów rozkładu ludzkiego ciała, może okazać się fascynujące, nigdy w życiu nie przemknęłaby mi przez głowę. A jednak dokładnie tak się stało. Książka pochłonęła mnie bez reszty, i tak praktycznie było z każdą kolejną z tego cyklu. Dlatego też nie mogłam sobie odmówić najnowszego dzieła autora, czyli „Zapachu śmierci”. Czy i tym razem dałam się porwać niezbyt apetycznej historii?

Przenosimy się na strych od lat zamkniętego Szpitala Królewskiego im. Świętego Judy. Budynek od dawna miał już nie istnieć, ale ciągle pojawiają się kolejne przeszkody... Nad jedną z nich ma okazję pochylić się David Hunter. Są to zmumifikowane zwłoki kobiety, i jak się niebawem okazuje, jej nienarodzonego dziecka. Jakby mało było atrakcji, jeden z członków zespołu, znany patolog profesor Conrad, przestraszony nagłym wzbiciem się w powietrze nietoperza, zatacza się do tyłu, schodzi z prowizorycznie wzmocnionej na potrzeby tej akcji części strychu, przebija się przez cienki sufit i leci na dół. Szybko ekipa rusza mu na ratunek, niestety w plątaninie szpitalnych sal i korytarzy nikt nie może go znaleźć. Czas leci, a stan poszkodowanego jest nieznany. W końcu zostaje podjęta decyzję, że jeden z policjantów zejdzie po drabinie do poszkodowanego. Tak też się dzieje, jednak to co mężczyzna zastaje na dole, wprawia go w osłupienie. W niewielkim pomieszczeniu oprócz Conrada znajdują się trzy łóżka, a w dwóch z nich leżą ludzie...

Życie prywatne Davida Huntera też nie jest usłane różami. Rachel zdecydowała się na udział w wyjeździe badawczym na Morze Egejskie, więc czeka ich dosyć długa i bolesna rozłąka. Cały czas nie daje też o sobie zapomnieć sprawa Grace Stracham, która to obwiniając Huntera o śmierć brata, postanowiła się na nim zemścić. Dźgnęła go nożem i zostawiła, żeby się wykrwawił. Wszystko działo się dawno temu, więc sprawę można by uznać za zamkniętą, jednak na początku roku ktoś się włamał do domu antropologa i niewykluczone, że była to Grace, bo to właśnie jej odciski zostały tam znalezione... David przeprowadził się do wynajętego mieszkania, więc powinien czuć się bezpiecznie, ale czy na pewno?

Po raz kolejny Simon Beckett sprawił, że zapomniałam o otaczającym mnie świecie. Było ciekawie, strasznie, emocjonująco, zaskakująco... Działo się mnóstwo, więc nie było czasu na nudę i wytchnienie. David Hunter to mój stary dobry przyjaciel, więc z przyjemnościom sięgam po jego nowe przygody, bardzo przeżywam jego niepowodzenia, martwię się jego zmartwieniami... A nie da się ukryć, że nasz bohater ma ogromny talent do pakowania się w kłopoty. Oprócz niego w książce znajdziecie też kilka innych fascynujących postaci, przy czym kilka z nich nie ma najłatwiejszego usposobienia... Hunter próbuje się z nimi jakoś dogadać, ale zazwyczaj nie wychodzi na tym najlepiej...

Oczywiście ważnym elementem książki jest pokazanie pracy antropologa sądowego, dowiadujemy się kolejnych ciekawych rzeczy na temat procesu rozkładu ciała, mumifikacji, tego, co można odczytać z kości. Kto by pomyślał, że czytanie o takich rzeczach może być pasjonujące?

Nie da się ukryć, że jestem ogromną fanką Simona Becketta i tej serii. „Zapach śmierci” czytałam z dużą przyjemnością, chociaż sama nie wiem, czy ten epitet pasuje do śmierci, rozkładu ciała, krojenia zwłok, wygotowywania kości i innych tego typu atrakcji. Dzięki tej lekturze bez wątpienia można zapomnieć o problemach, obowiązkach i innych rozpraszaczach. To kolejny mocny tytuł w dorobku autora i nie wiem jak Wy, ale ja nadal nie mam dosyć!

Moja ocena: 9/10

Za możliwość przeczytania tej książki dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca.

Simon Beckett, Zapach śmierci, Czarna Owca, 2019,

ISBN: 978-83-8143-285-6,

Str. 440.