Joanna Jax „Ziemia ludzi zapomnianych”

Joanna Jax jest autorką cieszącą się sporą popularnością, jej książki mają całkiem pokaźne grono fanów. Ja moją przygodę z tą pisarką zaczęłam od serii „Zanim nadejdzie jutro”. Niedawno mieliście okazję czytać recenzję pierwszej części, czyli „Podróży do krainy umarłych”, która zawładnęła moim sercem i umysłem. Gdy trafia się tak dobra lektura, to można się tylko cieszyć, że to część serii i że niebawem będziemy mogli powrócić do fascynującej fabuły i intrygujących bohaterów. „Ziemia ludzi zapomnianych” nie musiała długo czekać na swoją kolej, lektura już za mną, ale czy okazała się równie satysfakcjonująca jak pierwszy tom?

Dwa pociągi towarowe. W środku stłoczeni ludzie, smród, głód i niepewność co do przyszłości. Pierwszym podróżują między innymi Kuba Staśko, Paweł Zawiślański i Tobiasz Morawiński. Jeszcze nie wiedzą, że po czterech tygodniach dotrą w okolice Irkucka, gdzie przyjdzie im ciężko pracować w trzaskającym mrozie, by otrzymać miskę rzadkiej zupy. Warunki w obozie są kiepskie. Ilu z więźniów przetrwa zimę?

Drugi pociąg podąża do Kazachstanu, ale jego pasażerowie również nie znają celu podróży. Znajdują się wśród nich siostry Kąckie z matką, Błażej z dziadkiem, Jan Morawiński z żoną i córką, Berenika Domosławska z niesforną Nelą, w końcu Nina Korcz-Zawiślańska i Apolonia Ryszewska. Każdy z nich obawia się jutra, martwi się o to, co się dzieje z bliskimi osobami, ale też mierzy się z innymi demonami. Gabriela Kącka nie może zapomnieć o tym, jak podle potraktował ją Aleksander. Wydaje jej się, że współpasażerowie ją potępiają, chociaż przecież nie miała wpływu na to, co się stało. Nina martwi się nie tylko o siebie, ale też o nienarodzone dziecko i o to, co je czeka na końcu tej podróży. Do tego musi nieustannie wykłócać się z Apolonią, która przyczepiła się do niej jak rzep do psiego ogona. Podstarzała aktorka zabrała w podróż wielką walizkę, ale wypełniła ją pięknymi strojami i kosmetykami, za to zupełnie nie pomyślała o jedzeniu. Teraz żeruje na Ninie, która pomaga jej z dobrego serca, za co nie otrzymuje podziękowania, tylko wyrzuty. Nela jak zawsze, tak i tutaj, broi na całego. Jedynie Błażej jest ją w stanie trochę utemperować.

Autorka przedstawia nam losy osób, które znalazły się w obozach na dalekiej Syberii, trudne warunki, z jakimi musieli się mierzyć na co dzień. Głód, mróz, choroby i ciężka praca, a wszystko tak naprawdę za niewinność. Przesiedleńcy w Kazachstanie wcale nie mieli lepiej. Zostali tam przewiezieni, ale nikt nie zagwarantował im miejsca do spania. Musieli sami poszukać sobie jakiegoś lokum, jednak tamtejsza ludność nie chciała od nich zapłaty w gotówce, która tam okazała się bezwartościowa. Oddali więc to, co mieli wartościowego za możliwość spania w nie najlepszych warunkach. Jednak przywiezione błyskotki i piękne stroje nie starczyły na długo, więc przesiedleńcy musieli się zatroszczyć o pracę. Nieprzyzwyczajeni do wysiłku fizycznego tyrali całymi dniami w polu lub w oborze, by jako zapłatę otrzymać odrobinę jedzenia.

„Ziemia ludzi zapomnianych” to bardzo ciekawa historia, emocjonująca i poruszająca. Chociaż jest to fikcja literacka, to jednak trzeba mieć świadomość, że wielu mężczyzn i wiele kobiet spotkał los taki sam jak naszych bohaterów. Spora część z nich nigdy nie powróciła do domu, jedni ułożyli sobie tam życie, inni je stracili w mniej lub bardziej tragicznych warunkach. Dla mnie stworzony przez Joannę Jax obraz jest bardzo żywy, a bohaterowie tej opowieści są prawdziwi, złożeni, a do tego różnorodni. Widać, jak to co się wydarzyło, wpłynęło na nich, na ich sposób postrzegania świata, jak dostosowali się do zmieniających warunków, robili rzeczy, do których nie myśleli, że mogą być zdolni. Mimo niesprzyjających okoliczności zakochiwali się i próbowali odważnie patrzeć w przyszłość. Miłość w takich zupełnie nieromantycznych okolicznościach wydaje się głupotą, ale faktem jest, że gdy wokoło dzieje się źle, tym bardziej człowiek potrzebuje drugiego człowieka. Wsparcia, bliskości i odrobiny czułości.

„Ziemia ludzi zapomnianych” to kawałek świetnej literatury, to opowieść, która przenosi czytelnika w czasie, zabiera w pouczającą podróż śladami historii. To lektura, od której trudno jest się oderwać, która pozostawia ślad w sercu czytelnika i nie pozwala długo o sobie zapomnieć. Jestem zakochana w tej książce i z niecierpliwością będę wypatrywała trzeciego tomu.

Moja ocena: 9/10

Za możliwość przeczytania tej książki dziękuję Wydawnictwu Videograf.

Joanna Jax, Ziemia ludzi zapomnianych, Videograf, 2019,

ISBN: 978-83-7835-699-8,

Str. 400.