Christer Mjåset "Białe kruki"

Lekarz to człowiek, któremu zwykle ufamy, zresztą trudno, żeby było inaczej, skoro powierzamy mu swoje życie. Może dzisiaj już w mniejszym stopniu, ale nadal doktorów medycyny zazwyczaj darzymy szacunkiem, to zawód ceniony i oczywiście niełatwy. Długa jest droga od decyzji o zostaniu lekarzem, do osiągnięcia tego celu. Christer Mjåset zabiera nas na Oddział Neurochirurgii Szpitala Uniwersyteckiego w Bergen.

Mathias Grande ma samodzielnie przeprowadzić operację. Jest bardzo zdenerwowany, drżą mu ręce. Musi wziąć się w garść i zabrać do pracy. Dwudziestoparolatek ma krwotok wewnątrzczaszkowy i to Mathias musi usunąć krwawienie.

"Ujmując trzonek noża, czuł drżenie w całym ciele. Nigdy w życiu nie bał się bardziej. I to chyba raczej błędów, które mógł popełnić, niż ich konsekwencji dla pacjenta".

Oprócz Mathiasa mamy tu jeszcze dwójkę innych młodych lekarzy, którzy są na tymczasowej posadzie - Theę Michalsen i Wernera Schlunka. Cała trójka marzy o stałej pracy w tym szpitalu. Niebawem ma zostać ogłoszony nabór na te stanowiska. Początkowo krążą plotki, że będą trzy miejsca do obsadzenia, co pozwoliłoby im wszystkim pracować w wymarzonym zawodzie. Mathias, Thea i Werner, jako że od jakiegoś już czasu są związani z oddziałem, mają większe szanse od kandydatów zewnętrznych, więc chwilowo są spokojni. Z czasem jednak pojawia się informacja o mniejszej ilości miejsc pracy... Zaczyna się walka o stanowiska, w której wszystkie chwyty są dozwolone.

Muszę przyznać, że obraz Oddziału Neurochirurgii, który opisał Mjåset, jest dla mnie przerażający. Lekarze, którzy wykonują skomplikowane operacje, od których zależy życie pacjentów, często są przemęczeni wielogodzinnymi dyżurami. Dobrze widziane jest przychodzenie poza swoimi godzinami pracy, angażowanie się w życie oddziału, obserwowanie starszych lekarzy podczas wykonywania operacji, a wszystko kosztem własnego zdrowia fizycznego i psychicznego, kosztem rodziny i życia prywatnego. Szefostwo wymaga pełnego zaangażowania od kandydatów na stałe posady. Nie wystarczy sama praca na oddziale, w końcu to Szpital Uniwersytecki, mile widziane są też badania naukowe, pisanie i publikowanie artykułów. Jak to wszystko pogodzić i nie zwariować?

Muszę przyznać, że ta walka między trójką młodych ludzi bardzo mnie pochłonęła. Z ciekawością obserwowałam, jak funkcjonuje Oddział Neurochirurgii i jak praca na nim wpływa na wszystkie dziedziny życia naszych bohaterów. Ich poświęcenie, zaangażowanie, upór w dążeniu do celu bardzo mnie dziwiły i bynajmniej nie zachwycały. Nie rozumiem, jak można tak całe swoje życie podporządkować pracy, nawet jeśli faktycznie jest ona ciekawa i daje ogromną satysfakcję. Wymagania stawiane przyszłym neurochirurgom są w moim odczuciu absurdalne i nie wiem, jak ktoś przy zdrowych zmysłach może chcieć im sprostać. Wraz z upływem czasu rywalizacja staje się coraz ostrzejsza i wszechobecny stres sprawia, że młodzi lekarze zaczynają pakować się w niezłe kłopoty... Jak to się zakończy?

Myślę, że ta książka będzie szczególnie ciekawa dla osób, które lubią śledzić losy lekarzy, czy to na kartach książek, czy też w serialach telewizyjnych. Ale nie tylko, bo sama nie zaliczam się za bardzo do tej grupy, a jednak książkę "Białe kruki" czytałam z dużym zainteresowaniem, wprost połykałam kolejne kartki, by jak najszybciej poznać finał tej powieści. Trzeba przyznać, że czyta się ją bardzo szybko. Być może dlatego, że akcja jest bardzo dynamiczna. Książka podzielona jest na wiele krótkich rozdziałów, które pomagają nam śledzić fabułę z perspektywy poszczególnych bohaterów, głownie trójki młodych lekarzy, ale nie tylko. Dzięki temu możemy ich dobrze poznać, dowiedzieć się, jak sobie radzą w tej trudnej sytuacji, jakie mają rozterki. Napięcie w trakcie tej lektury wielokrotnie sięga zenitu, a różne wątki się przedziwnie krzyżują. W trakcie czytania „Białych kruków” trudno się opędzić od przeróżnych myśli, refleksji natury moralnej, nie zastanawiać się nad etyką lekarską. Z pewnością nie da się obok tych zagadnień przejść obojętnie.

Mam w zasadzie tylko jedno zastrzeżenie. Gdy przeczytałam na okładce, że mam do czynienia z thrillerem medycznym, spodziewałam się czegoś w stylu Tess Gerritsen. Natomiast „Białe kruki” w żaden sposób nie przypominają tego, co do zaoferowania ma wspomniana przeze mnie autorka, tu najważniejsza jest warstwa psychologiczna powieści, a elementy thrillera choć są dostrzegalne, to w moim odczuciu nie dominują. Mnie ten fakt nie zniechęcił do lektury, ale nie wiem, czy każdy czytelnik oczekujący thrillera medycznego, będzie tą powieścią usatysfakcjonowany.

Pierwsze spotkanie z Christerem Mjåsetem uważam za bardzo udane i już jestem ciekawa innych jego powieści. Czy będą równie niepokojące? Czy autor odkryje przed nami kolejne ciemne strony zawodu lekarza? Mam nadzieję, że niebawem będę miała okazję się o tym przekonać. Natomiast "Białe kruki" oczywiście gorąco Wam polecam.

Moja ocena: 7/10

Za możliwość przeczytania tej książki dziękuję Wydawnictwu Smak Słowa.

Christer Mjåset. Białe kruki, Smak Słowa, 2014,

ISBN: 978-83-62122-85-1,

Str. 378.

Cytat pochodzi z recenzowanej książki.