Joanna M. Chmielewska „Poduszka w różowe słonie”

Na twórczość Joanny M. Chmielewskiej ostrzyłam sobie pazurki od bardzo dawna. Słyszałam o jej powieściach wiele dobrego, kiedyś nawet kupiłam dwie z nich. Część z Was pewnie też wie, że mam sentyment do tego nazwiska. Jestem ogromną fanką twórczości Joanny Chmielewskiej, niestety już nieżyjącej. Uwielbiam jej poczucie humoru i muszę przyznać, że podświadomie miałam nadzieję, że „Poduszka w różowe słonie” też wywoła na mojej twarzy uśmiech, mimo iż wyszła spod pióra innej Joanny. Cóż, pomyliłam się i niestety śmiechu nie było, ale były inne emocje, i to o nich Wam dzisiaj opowiem.

Hanka ma trzydzieści lat i pozornie uporządkowane życie. Niedawno jej przyjaciółka umarła na raka, a ona zobowiązała się, że zajmie się jej córką. Fakt, że gdy jej to obiecywała nie dopuszczała do siebie myśli, że może dojść do najgorszego. To jednak się stało i teraz stała się jedyną opiekunką Ani, małej i bardzo nieszczęśliwej dziewczynki. Sama nie ma pojęcia o wychowywaniu dzieci, a już szczególnie takich po przejściach, a do tego irytuje ją fakt, że jej uporządkowany świat legł w gruzach. Jej dom wygląda zupełnie inaczej, wszędzie widać ślady małych łapek, a jej bardzo osobistą przestrzeń zajmuje ktoś jeszcze. To dla niej duży problem, Hanka bardzo dbała, by nikt nie przekraczał jej strefy komfortu, unikała wszelkich cielesnych kontaktów, najdelikatniejszy dotyk sprawiał jej wewnętrzny ból. Jak uda jej się to pogodzić z wychowywaniem dziecka? Skąd wziął się lęk Hanki przed dotykiem? Czy dwóm poranionym duszom uda się zbudować nić porozumienia?

„Poduszka w różowe słonie” to bardzo smutna książka. Hania i Ania mają za sobą bardzo trudne doświadczenia. Ania nie rozumie, czemu jej mama ją zostawiła, nie potrafi się odnaleźć w nowej sytuacji. Jej nowa ciocia niby się stara, ale co z tego, skoro jej świat się zawalił… Hania dba o zaspokojenie podstawowych potrzeb dziecka, jednak nie potrafi dać jej ciepła i czułości. Nie próbuje zrozumieć tego, co się dzieje z Anią, woli udawać, że jej życie prawie się nie zmieniło. Muszę przyznać, ze złościłam się na Hanię, wydawało mi się, że nawet jeśli ma swoje własne traumy, to dla dobra dziecka powinna próbować z nimi walczyć, budować relację z małą dziewczynką. Jednak zdaję sobie sprawę, że gdy się staje rodzicem z dnia na dzień, to wcale nie jest takie łatwe, że budowanie więzi nawet w normalnej sytuacji musiałoby potrwać. Nie każdy potrafi się zajmować dzieckiem, znaleźć z nim wspólny język, czy spędzać z nim miło czas. Obie strony potrzebują czasu, żeby się dostosować.

Autorka sporo uwagi poświęciła na oddanie uczuć Hani i Ani. Daje nam wgląd w ich dusze. Poznajemy bieżące wydarzenia na przemian ze wspomnieniami Hani z dzieciństwa i odkrywamy przyczyny aktualnego stanu jej psychiki. To bardzo dobra powieść psychologiczna, czasami ciężka gatunkowo, ale z pewnością warta uwagi. Joanna M. Chmielewska porusza sporo ważnych i niełatwych tematów, nad którymi warto się pochylić.

Spotkanie z twórczością Joanny M. Chmielewskiej okazało się zupełnie inne niż się spodziewałam, co jednak nie oznacza, że było złe. Zamiast śmiechu były wzruszenia, cały wachlarz różnych emocji, od złości po rozgrzewające ciepło na sercu. Spędziłam z tą powieścią bardzo miły czas, mimo iż tematyka „Poduszki w różowe słonie” nie jest lekka, miła i przyjemna. To słodko-gorzka opowieść, która trafia prosto do serca czytelnika.

Moja ocena: 8/10

Joanna M. Chmielewska, Poduszka w różowe słonie, Wydawnictwo MG, 2011,

ISBN: 978-83-7779-272-8,

Str. 280.