Piotr Langenfeld "Szturm straceńców. Odległe rubieże"

Jak już wielokrotnie pisałam, uważam, że literatura wojenna jest bardzo potrzebna. Przypomina o trudnej historii, o cierpieniu i bólu milionów ludzi. Pamięć o tamtych wydarzeniach nie może się zatrzeć, nie możemy zapomnieć o tych wszystkich ofiarach i nie możemy dopuścić, by takie wydarzenia się kiedykolwiek powtórzyły. Sama często wracam do tej tematyki, a mimo to nie czuję, żebym się z tym oswoiła. Za każdym razem okrucieństwo wojny na nowo mnie zaskakuje. Czy to co opisał Piotr Langenfeld w książce "Szturm straceńców. Odległe rubieże" też mnie poruszyło?

Jest to już trzecia część cyklu "Odległe rubieże" i niestety muszę przyznać, że nie miałam okazji poznać poprzednich tomów. Akcja rozgrywa się w lipcu i sierpniu 1941 roku. Westerplatte nadal się broni, a porucznik Marek Bagiński przebywa w Finlandii. O dziwo mimo swej niezbyt wysokiej rangi, tam zdobywa uznanie i zostaje uhonorowany najwyższym fińskim odznaczeniem. Do tego trafia mu się dosyć ciekawe stanowisko "szefa sekcji lotniczej" attachatu wojskowego polskiej ambasady, co pozwala mu mieć wgląd w sprawy lotnictwa tego kraju. Właśnie z pomocą fińskim wojskom przybywają dwa dywizjony brytyjskich samolotów Mosquit, które witane są z wielką pompą.

Walka trwa na wielu frontach. Autor funduje nam alternatywną wersję rzeczywistości, zabiera nas w wiele różnych miejsc, między innymi do Sztabu Generalnego Wojsk Polskich, na Downing Street 10, gdzie prezydent Albert Lebrun spotyka się z premierem Winstonem Churchillem, by dyskutować o ewentualnym przystąpieniu do wojny. Poznajemy głowy państw i zwykłych ludzi walczących po różnych stronach frontów. Nie wszyscy palą się do walki, niektórzy zamiast o wojnie myślą o żniwach... Postacie historyczne mieszają się z fikcyjnymi, a opisana rzeczywistość mija się z prawdą historyczną.

Jest mi niezmiernie trudno ocenić ten tytuł. Ogólnie bardzo sobie cenię powieści historyczne, a podręczniki historii rzadko trafiały do mojej wyobraźni. Nie mam za to pojęcia, gdzie umiejscowić tę książkę. Naszpikowano ją sporą ilością informacji, ale nie mają one zbyt wiele wspólnego z prawdą historyczną. Całość okraszono całym mnóstwem fikcyjnych opowieści. Niektóre fragmenty czytało mi się ciekawie, a sam finał nawet mnie wciągnął, ale niestety spora część tej książki mnie nudziła. Nie jest to moja tematyka. Lubię czytać o wojnie w kontekście losów zwykłych ludzi, a już kwestie militarne nie są moim konikiem. Tu niestety jak dla mnie było tego za dużo. Nie twierdzę jednak, że książka "Szturm straceńców. Odległe rubieże" nie jest warta przeczytania. Myślę, że wiele osób uzna ją za świetną, podczas gdy dla mnie okazała się dosyć przeciętna. Nie przykuła mojej uwagi i nie zachwyciła. Jedyną postacią, która wzbudziła moją sympatię był porucznik Marek Bagiński i to głównie jego perypetie śledziłam z zainteresowaniem.

"Szturm straceńców. Odległe rubieże" to przede wszystkim gratka dla fanów militariów, dla tych, którzy lubią patrzeć przez ten właśnie pryzmat na wojnę. To pozycja ciekawa, ale jak widać na moim przykładzie, nie dla wszystkich. Być może na moją ocenę wpływa fakt, że nie znam poprzednich tomów, że weszłam w tę historię od środka i być może ciężko było mi się przez to wczuć w tę jakże odmienną od faktów historię Polski, Europy i Świata. Dlatego nie odradzam Wam tej serii, ale nie zachęcam do zaczynania przygody z "Odległymi rubieżami" od ostatniego tomu, co chyba jest dosyć oczywiste.

Moja ocena: 6/10

Za możliwość przeczytania tej książki dziękuję Wydawnictwu War Book i portalowi Sztukater.

Piotr Langenfeld, Szturm straceńców. Odległe rubieże, War Book, 2015,

ISBN: 978-83-64523-23-6,

Str.320.

Książka bierze udział w wyzwaniach: "Polacy nie gęsi", "Historia z trupem"  oraz "Przeczytam tyle, ile mam wzrostu" (2,3 cm, razem 147,3 cm).