Robert Schneider "Pierwsze damy Francji"

Pierwsza dama to brzmi dumnie. Bycie żoną prezydenta to wielki prestiż i spełnienie marzeń, ale czy zawsze tak jest? Czy wszystkie pierwsze damy cieszyły się ze swojej pozycji? Jak odnalazły się w tej nowej dla nich roli? Jakie były kobiety, które stały u boku głów V Republiki Francuskiej? Robert Schneider w książce "Pierwsze damy Francji" odpowiada na te pytanie.

Poznajemy osiem kobiet, które znalazły się w podobnej sytuacji. Jednak ich wizje bycia żonami prezydentów bardzo się od siebie różniły. Pierwsza z nich, Yvonne de Gaulle, była cicha, surowa, sztywna i nieobecna. Stała w cieniu męża, skupiała się na działalności charytatywnej i chociaż twierdziła, że w żaden sposób nie wpływa na męża, to gdy chciała, potrafiła go w pewien sposób ukierunkować. Yvonne była osobą bezkompromisową i z dosyć ciasnymi horyzontami.

Zupełnie inna była Claude Pompidou. Inny był też stosunek jej męża do niej.

"Georges Pompidou jest dumny z żony. (...) Georges i Claude kreowali wizerunek nowoczesnej pary, wyzbytej kompleksów, cieszącej się życiem. Co oczywiście irytowało de Gaulle'a, dla którego władza była swoistą ascezą".

Od samego początku Claude źle się czuła w Pałacu Elizejskim, siedzibie prezydenta. Już wcześniej kobieta okazywała niezadowolenie z powodu zaangażowania męża w politykę a potem z niecierpliwością czekała na koniec jego kadencji. Nie unikała jednak rozgłosu i błysku fleszy, chociaż tęskniła za dawną swobodą...

Anne-Aymone Giscard d'Estaing chciała podobnie jak Yvonne podążać za mężem. Danielle Mitterrand miała diametralnie inne podejście. Była buntowniczką, która jednak zgodziła się dzielić męża z inną kobietą. Bernadette Chirac w odróżnieniu od swoich poprzedniczek doskonale odnajdywała się w Pałacu Elizejskim. Może dlatego, że świetnie znała się na polityce.

W "Pierwszych damach Francji" możemy przeczytać też o dwóch żonach Nicolasa Sarkozy'ego – Cécilii i Carli. Pierwsza już w momencie wygrania przez Nicolasa wyborów i wkroczenia do Pałacu Elizejskiego myślała o odejściu od męża, bo jakiś czas temu znalazła miłość swojego życia. Mimo to kilkakrotnie wracała do Nicolasa, by za chwilę znowu zniknąć... Druga wkroczyła na scenę osiem miesięcy po wygranej Nicolasa w wyborach, kiedy to stała się panią Sarkozy.

Ostatnią bohaterką tej książki jest Valérie Trierweiler, partnerka Françoisa Hollande'a. Dziennikarka, która w świecie polityki czuła się jak ryba w wodzie i dlatego była pewna swojego sukcesu w nowej roli, ale bardzo się pomyliła...

Mamy tu osiem portretów bardzo ciekawych kobiet, różnych, ale momentami jakże podobnych. Dla większości z nich życie w Pałacu Elizejskim dalekie było od sielanki. Część z nich niezbyt dobrze czuła się w swojej roli, którą zresztą też rozumiały w bardzo różny sposób. Pierwsza dama to nie królowa, to nie ją wybrali Francuzi na głowę państwa. Niektóre panie były tylko dodatkiem do męża, starały się stać u jego boku i w żadnym wypadku się nie wtrącać. Inne za wszelką cenę chciały zaistnieć...

"Pierwsze damy Francji" to ciekawa pozycja, szczególnie dla osób, które interesują się polityką. Jest bardzo rzeczowa. Mamy tu wiele cytatów z prasy, rozmów, dzienników i innych książek. Jest to wartościowa pozycja, jednak nie do końca trafiła w mój gust. Na okładce przeczytałam: "Yvonne, Claude, Anne-Aymone, Danielle, Bernadette, Cécilia, Carla, Valérie prywatnie", ale w moim odczuciu trochę jednak takiej prawdziwej prywatności zabrakło. Poznajemy ich sylwetki, dowiadujemy się jakimi kobietami były, ale przydałoby się jeszcze więcej smaczków z ich życia. Zdecydowanie ciekawsze były historie ostatnich pierwszych dam, tych nam bardziej współczesnych. Być może były one bardziej otwarte, dzięki czemu możemy poznać więcej intymnych szczegółów z ich życia.

Każdej z kobiet poświęcony został jeden rozdział i to z pewnością pomaga w odbiorze tej książki, ale niestety już w samym tekście nie ma takiej harmonii. Sporo jest tu dygresji, przeskoków, nawiązań i porównań. Trudno to czasami ogarnąć, nie zmęczyć się lekturą, czy niestety nie znudzić, szczególnie gdy się nie jest "zwierzęciem politycznym".

Spory plus tej książki to piękne wydanie. Twarda okładka z ciekawym zdjęciem i złoconymi literami, która przykuwa uwagę i z pewnością pięknie będzie się prezentować na każdej półce. W środku oprócz sylwetek pierwszych dam możecie też znaleźć ich zdjęcia, co pomaga nam je sobie wyobrazić.

Napisałam o kilku wadach tej książki, jednak i tak oceniam ją bardzo dobrze, bo to ciekawa i wartościowa pozycja. Niektóre z moich zarzutów wynikają wyłącznie z mylnych oczekiwań względem tej lektury, tego że nastawiałam się na bardziej prywatną opowieść. W końcu polityka nie jest moim konikiem i najprawdopodobniej głównie dlatego momentami się nudziłam. Myślę natomiast, że jeśli kogoś bardzo interesuje najnowsza historia Francji, to znajdzie tu sporo ciekawych informacji, pozna sylwetki tych ośmiu kobiet, realiów w jakich przyszło im żyć. Taka osoba powinna być usatysfakcjonowana tą lekturą. Jeżeli natomiast szukacie wyłącznie intymnych szczegółów z życia pary prezydenckiej, a politykę omijacie szerokim łukiem, to niestety możecie być trochę zawiedzeni „Pierwszymi damami Francji”. Warto jednak zaryzykować...

Moja ocena: 7/10

Za możliwość przeczytania tej książki dziękuję Warszawskiemu Wydawnictwu Literackiemu MUZA SA.

Robert Schneider, Pierwsze damy Francji, Warszawskie Wydawnictwo Literackie MUZA SA, 2015,

ISBN: 978-83-287-0013-0,

Str. 384.

Książka bierze udział w wyzwaniach:  "Historia z trupem", "Historia z trupem" oraz "Przeczytam tyle, ile mam wzrostu" (3,1 cm, razem 112 cm).

Cytaty pochodzą z recenzowanej książki.