Grażyna Mączkowska "Powiedz, że mnie kochasz, mamo"

Dzieciństwo to okres zabawy i beztroski, tak przynajmniej powinno być. To tamte lata w dużej mierze odpowiadają za to, jacy jesteśmy teraz, czy odnajdujemy się w dorosłym życiu. Najważniejsze dla dzieci jest poczucie bezpieczeństwa, świadomość tego, że rodzice kochają je bezwarunkowo, że zawsze mogą liczyć na mamę i tatę, ich wsparcie, miłe słowo, że w każdej chwili mogą się wtulić w ich ramiona. Niestety nie zawsze tak jest. O trudnych rodzinnych relacjach i ich konsekwencjach opowiada w swojej książce "Powiedz, że mnie kochasz, mamo" Grażyna Mączkowska.

Gabrysia i Grażynka to dwie uciekinierki z wielkich miast, dwie kobiety, które uciekły od cywilizacji, by szukać spokoju i kontaktu z naturą wśród mazurskich jezior. Obie są tu szczęśliwe, no może nie do końca. Szczęśliwa jest Grażyna, podczas gdy szczęście Gabi jest na wyciągnięcie ręki, ale kobieta nie daje sobie prawa do pełnego zadowolenia. Wydaje jej się, że na nie nie zasługuje. Chociaż kobieta ma cudownego męża, wspaniałych synów, swój wymarzony dom z dala od cywilizacji, to jednak jest coś, co kładzie się cieniem na całym jej życiu. Są to wspomnienia z dzieciństwa. Życie pod jednym dachem z ojcem alkoholikiem, furiatem, który zupełnie nie kontrolował swoich zachowań, i to nie tylko po spożyciu alkoholu. Pił często. Niestety mama nie była dużo lepsza. Chociaż często sama obrywała od męża, była nieustannie przez niego poniżana, to uparcie trwała przy jego boku. Kochała go chyba bardziej niż swoje dzieci, o ile w ogóle kochała kogokolwiek poza sobą. Nigdy nie okazywała dzieciom miłości ani czułości. Nie potrafiła powiedzieć im, że je kocha.

"Dzieciństwo powinno być piękne, beztroskie i kolorowe. Szybo mija i staje się wspomnieniem towarzyszącym do końca życia Jakie to będzie wspomnienie, zależy od ludzi, wśród których upływał nam tamten czas. Bywają sytuacje wyjątkowe – wojny, klęski żywiołowe. Bywa, że dziecko traci rodziców biologicznych, a zastępczy zamieniają jego życie w piekło. Ja miałam wszystko; dom, rodzeństwo, matkę i ojca, lecz nigdy nie czułam, że jestem kochana".

Gabrysia jednak się nie poddaje, pracuje nad sobą i swoim życiem. Jedną z form terapii ma być napisanie listu do rodziców, w którym opisze ogrom zła, który jej wyrządzili. Grażyna ma pomóc jej ubrać myśli w słowa, jednak Gabrysia szybko przekształca ten pomysł w jeszcze lepszy. Kobieta chce, by Grażynka napisała książkę o jej życiu, jej trudnym dzieciństwie, relacjach z rodzicami i rodzeństwem, tym, jak to wpłynęło na nią, jak nadal jest rozdarta między miłością a nienawiścią do swojej matki. Gabrysia pięknie pisze, a do tego świetnie ją zna.

"Powiedz, że mnie kochasz, mamo" to bardzo emocjonująca i wzruszająca lektura. Wielokrotnie w trakcie czytania szkliły mi się oczy, w głowie kłębiły się przeróżne myśli. Wiem, że żona alkoholika jest często osobą współuzależnioną, ale i tak nie potrafię zrozumieć, jak może się ona godzić na krzywdzenie własnych dzieci, a na dodatek samemu się nad nimi pastwić. Nie pojmuję, jak można nie kochać małego dziecka i tego dorosłego, który z niego później wyrośnie. Nie wiem, jak można niszczyć życie sobie i swojej rodzinie. Nie mieści mi się w głowie, że zamiast dodawać dziecku otuchy, ktoś może mu cały czas podcinać skrzydła, zniechęcać do każdego działania, do realizacji marzeń. Jak można własnemu dziecku powiedzieć, że jest brzydkie, że ma za chude nogi, za chudą szyję... Nic dziwnego, że osoby z takich rodzin często w swoim dorosłym życiu powielają ten beznadziejny schemat. Nie znają w końcu nic innego, nie mają skąd czerpać lepszych wzorców, a przede wszystkim nie wierzą, że zasługują na coś lepszego. Na szczęście nie wszyscy kończą w ten sposób, jednak droga do normalności zazwyczaj jest bardzo wyboista.

Niesamowicie wciągnęła mnie ta historia, bardzo się w nią wczułam i przeżyłam każdy dramatyczny moment tej książki. Poczułam ogromną sympatię do Gabrysi i złość na jej rodziców. Autorce udało się trafić do mojej wyobraźni i serca, co z pewnością jest dużym plusem. Powieść ta to debiut Grażyny Mączkowskiej i to moim zdaniem bardzo udany. Mam w zasadzie chyba tylko jedno zastrzeżenie. Niektóre sceny i dialogi wydawały mi się przesłodzone. Być może miały być przeciwwagą dla zła, którego w tej powieści też nie brakuje, ale chyba momentami wyszło zbyt idealnie i trochę niewiarygodnie. Na szczęście nie popsuło mi to przyjemności z czytania.

Oczywiście gorąco polecam Wam książkę "Powiedz, że mnie kochasz, mamo". To trudna historia, w której słodycz przeplata się z goryczą, która budzi mnóstwo emocji i przeróżnych myśli, która pokazuje, jaką krzywdę może wyrządzić brak rodzicielskiej miłości.

Moja ocena: 7/10

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Akurat.

Grażyna Mączkowska, Powiedz, że mnie kochasz, mamo, Akurat, 2015,

ISBN: 978-83-7758-997-7,

Str.336.

Cytat pochodzi z recenzowanej książki.

Książka bierze udział w wyzwaniach: "Polacy nie gęsi", "Klucznik"  oraz "Przeczytam tyle, ile mam wzrostu" (2,2 cm, razem 116,2 cm).