Dorota Katende "Dom na Zanzibarze"

"Kiedy miałam dwadzieścia lat, byłam zbyt młoda, by umieć cieszyć się chwilą. Wydawało mi się, że życie jest nudne, że jest udręką bez celu. Nauczyłam się doceniać każdy moment, kiedy stałam się dojrzałą kobietą. A stałam się nią, gdy zaczęłam sama sobie wyznaczać cele, a nie przyjmować biernie to, co przynosił mi los".

Dorota w jednym z gdańskich antykwariatów znajduje stary egzemplarz "Pożegnania z Afryką" Karen Blixen. Wraca z tą książką do domu i zaczyna czytać. Już po kilku stronach wie, że musi pojechać do Afryki. Rok później wyjeżdża na trzytygodniową wycieczkę z biurem podróży, a już dwa lata później decyduje się na samotną eskapadę, by poznać i poczuć prawdziwą Afrykę, by dotrzeć tam, gdzie zorganizowane wycieczki nie mają wstępu.

Dorota Katende opowiada nam o swojej fascynacji czarnym lądem, o miejscach i ludziach, których miała okazję tam poznać, ale nie tylko. Pisze również o swojej przeszłości, nieudanych związkach, karierze zawodowej. Opisuje swoje wyprawy do Afryki, to jak stopniowo wtapiała się w tamtejszy klimat, o tym, że Afryka stała się jej sposobem na życie. W końcu opowiada o wyspie Zanzibar, która stała się jej nowym miejscem na ziemi.

Dorota jest bardzo ciekawa Afryki, chce zobaczyć lwy, poznać Masajów, obserwować jak żyją. W głębi duszy marzy o tym, by zamieszkać na tym kontynencie i w końcu jej się to udaje. Na jej drodze staje wiele osób, dzięki czemu poznaje mentalność Afrykańczyków, która jest diametralnie różna od naszej. Na Zanzibarze żyją generalnie ludzie biedni, ale jednocześnie bardzo cwani. W trakcie budowy domu, robili wszystko, by wyciągnąć z białej kobiety jak najwięcej pieniędzy. W ich mniemaniu dom białego nie może być mały, w końcu ten człowiek jest bogaty, przynajmniej w porównaniu do nich. Dorota opisuje Afrykę, którą zdążyła poznać i pokochać. Gdy przestała być muzungo, czyli obcą, czarny ląd odkrył przed nią jeszcze inne oblicze.

Sama tematyka tej książki jest oczywiście ciekawa. Fajnie jest poznać Afrykę od środka, zobaczyć ją oczami Doroty. Jestem pod ogromnym wrażeniem jej determinacji i odwagi, bo myślę, że sama nigdy nie odważę się na wyprawę na ten kontynent. Moim zdaniem czai się tam zbyt wiele niebezpieczeństw.

Niestety już sam styl nie do końca mi odpowiada. Autorka wplata w swoją opowieść o drugiej podróży do Afryki w roku 1995, zapiski z wyprawy wcześniejszej. Do tego czasami brakuje tej historii konsekwencji, pojawiają się w niej niekiedy sprzeczne informacje. Dorota Katende chciała w tej książce chyba zawrzeć zbyt wiele rzeczy, bo czy faktycznie w opowieści o Afryce potrzebne są obszerne wątki osobiste związane z Polską? W moim odczuciu niekoniecznie. Dużo ciekawsze są opisy przyrody i kultury afrykańskiej, które pozwalają poczuć czarny ląd. Na końcu autorka pisze o historii Zanzibaru, o tym co warto tam zobaczyć, o ważnych postaciach tej wyspy. Ten fragment to taki jakby przewodnik dla osób, które chciałyby odwiedzić to miejsce i zastanawiam się, czy jest on tu faktycznie potrzebny.

Mimo wszystko książkę przeczytałam z zainteresowaniem i dzięki niej lepiej poznałam Afrykę i Afrykańczyków. Czas spędzony na tej lekturze z pewnością nie jest stracony.

"Zanzibar nazywam rajem na ziemi, bo czuję się tam, jakbym była w raju".

Moja ocena: 6/10

Dorota Katende, Dom na Zanzibarze, Wydawnictwo Otwarte, 2011,

ISBN: 978-83-7515-188-6,

Str. 288.

Książka bierze udział w wyzwaniach: "Polacy nie gęsi", "Klucznik", "Debiuty" oraz "Europa da się lubić!".