Carlos Ruiz Zafón "Cień wiatru"

Seria Carlosa Ruiza Zafóna zatytułowana Cmentarz Zapomnianych Książek cieszy się sporym uznaniem w blogowym świecie. Sama dotychczas miałam okazję czytać tylko "Grę anioła", czyli tom drugi tego cyklu. Bardzo żałuję, że nie udało mi się zacząć przygody z Zafónem od pierwszej części serii Cmentarza Zapomnianych Książek, ale w końcu w moim przypadku często tak bywa... Mimo to "Gra anioła" zrobiła na mnie ogromne wrażenie, rozpłynęłam się w świecie wykreowanym przez autora i dlatego z wielką nadzieją sięgnęłam po kolejne jego dzieło.

Jest rok 1945. Dziesięcioletni Daniel Sempere budzi się z krzykiem, bo nie może sobie przypomnieć twarzy zmarłej matki. Jego ojciec aby poprawić mu humor, zabiera go do bardzo tajemniczego miejsca i zabrania chłopcu mówić komukolwiek o ich sekrecie. Ojciec i syn zjawiają się na Cmentarzu Zapomnianych Książek.

"Niezmierzony labirynt korytarzyków, regałów i półek zapełnionych książkami, wznosił się po niewidoczny sufit, tworząc ul pełen tuneli, schodków, platform i mostków, które pozwalały się domyślać przeogromnej biblioteki o niepojętej geometrii. (...) Każda znajdująca się tu książka, każdy tom, posiadają własną duszę. I to zarówno duszę tego, kto daną książkę napisał, jak i dusze tych, którzy tę książkę przeczytali i tak mocno ją przeżyli, że zawładnęła ich wyobraźnią. Za każdym razem, gdy książka trafia w kolejne ręce, za każdym razem, gdy ktoś wodzi po jej stronach wzrokiem, z każdym nowym czytelnikiem jej duch odradza się i staje się coraz silniejszy".

Książki z zamkniętych bibliotek i księgarń trafiają właśnie w to miejsce i tu będą czekać na kolejnego czytelnika. Dzisiaj Daniel, z okazji swojej pierwszej wizyty w tym miejscu, może sobie wybrać jedną z nich. Krąży więc między regałami, próbując dokonać wyboru, w końcu w oko wpada mu jeden tytuł. Trudno powiedzieć, czy to Daniel wybrał książkę, czy może ona jego. Jest to "Cień wiatru" Juliána Coraxa. Ani tytuł, ani autor nic mu nie mówią, ale chłopiec wie, że właśnie z tą książką wyjdzie dzisiaj z Cmentarza Zapomnianych Książek.

Powieść trafia do serca Daniela i jednocześnie budzi jego ciekawość. Chłopiec koniecznie chce się dowiedzieć czegoś o jej autorze, ale okazuje się, że nawet jego ojciec, antykwariusz, nic o nim nie wie. Jednak ma pomysł, kto może pomóc chłopcu, kto może coś wiedzieć o tajemniczym Juliánie Coraxie. Zabiera więc chłopca na spotkanie z Gustavo Barceló, księgarzem i ogromnym miłośnikiem literatury. Gdy ten dowiaduje się, jaka książka trafiła w ręce chłopca, natychmiast chce ją od niego odkupić i to za bardzo dużą kwotę. Daniel nie zgadza się na propozycję księgarza, czym wzbudza jego ogromny szacunek. Mężczyzna postanawia pomóc chłopcu w odkryciu, kim jest autor tego dzieła... Zgromadzenie informacji o Juliánie Coraxie i jego dziełach zajmie Danielowi sporo czasu, ale ciekawość nie pozwoli mu porzucić tego tematu.

Lektura "Cienia wiatru" to prawdziwa przyjemność. Z rozkoszą zanurzyłam się w stworzonym przez Zafóna świecie, który zdaje się funkcjonować na pograniczu jawy i snu, w którym wszystko wydaje się być możliwe. Fabuła jest bardzo ciekawa, pełna mrocznych tajemnic, magii i emocji. Jest to książka, którą warto się delektować, rozkoszować się każdym jej zdaniem. Bardzo cenię sobie język Zafóna, to w jaki sposób pisze. Jest to szalenie barwny język, obrazowy i jednocześnie melodyjny. Mam wrażenie, że cokolwiek, by on napisał, czytałoby się to z przyjemnością, mogłaby to być nawet książka o niczym, a jednak trudno by było się od niej oderwać. Na szczęście "Cień wiatru" nie jest o niczym i oprócz pięknego stylu, możemy się też delektować treścią, wspaniała i bardzo skomplikowaną historią, która wciąga czytelnika, pochłania go bez reszty. Mamy tu jakby dwie równoległe historie, jedną współczesną naszemu bohaterowi, Danielowi, i drugą, którą chłopak odkrywa. Wydają się one wiązać ze sobą, wpływać na siebie, a w pewnym momencie nie da się ich już od siebie rozdzielić.

Na uwagę zasługują wykreowane przez Zafóna postacie, bardzo różnorodne, oryginalne, zazwyczaj złożone. Większość z nich nie może być obojętna czytelnikowi, wzbudzają one duże emocje i to zarówno pozytywne jak i negatywne. Mam wrażenie, że autor do perfekcji opanował tworzenie mrocznych postaci, bardzo tajemniczych, skrywających ciekawe historie.

Zafón zafundował nam piękną wycieczkę ulicami Barcelony. Egzemplarz książki, który ja miałam okazję czytać opatrzony został zdjęciami tego miasta, co z pewnością uatrakcyjnia tę czytelniczą wędrówkę.

Wszystkich zachęcam do sięgnięcia po prozę Zafóna i jednocześnie mam świadomość, że żadne moje słowa nie oddadzą magii jego książek. Żeby się przekonać o ich wartości, poczuć na własnej skórze ich piękno, trzeba po prostu po nie sięgnąć.

Moja ocena: 9/10

Carlos Ruiz Zafón, Cień wiatru, Warszawskie Wydawnictwo Literackie MUZA, 2013,

ISBN: 978-83-7758-345-6,

Str. 602.

Cytat pochodzi z recenzowanej książki.