Virginia C. Andrews "Kto wiatr sieje"

Po dłuższej przerwie powracamy do losów rodziny Dollangangerów. Jak zapewne pamiętacie po zachwytach nad pierwszą częścią ("Kwiaty na poddaszu"), kolejne dwie ("Płatki na wietrze" i "A jeśli ciernie") zdecydowanie mnie rozczarowały. Teraz przyszła kolej na czwartą.

Cathy ma pięćdziesiąt dwa lata, Chris – pięćdziesiąt cztery. W końcu są bogaci, ich syn Bart jest spadkobiercą wielkiej fortuny Foxworth'ów, stara się przywrócić do dawnej świetności siedzibę rodziny – Foxworth Hall. Już niedługo, bo w dniu swoich dwudziestych piątych urodzin, ma przejąć wielki majątek.

Bart w ciągu ostatnich lat zmienił się z chłopca sprawiającego wiecznie problemy w świetnego ucznia. Niedawno ukończył studia prawnicze w Harvardzie i to jemu przypadł zaszczyt wygłoszenia pożegnalnego przemówienia na uroczystości wręczenia dyplomów. (Śmieszy mnie trochę fakt, że twórcy książek i filmów zawsze honorują swoich bohaterów właśnie w ten sposób).

Drugi syn Cathy – Jory – odnosi wraz ze swoją ukochaną żoną ogromne sukcesy w balecie. Jest też Cindy – młoda i śliczna dziewczyna, którą Cathy i Chris adoptowali, gdy miała kilka lat. Teraz, mając szesnaście lat, jest piękną i zmysłową kobietą, kochającą rozrywki i przystojnych chłopców.

Wszyscy mają się zjawić w rodzinnej rezydencji na urodzinach Barta. Dla Cathy powrót do tego domu jest wielkim przeżyciem, jest trochę przerażona tym miejscem. Jej syn bardzo się starał, żeby jak najwierniej odtworzyć jego blask sprzed lat.

W drzwiach rezydencji wita ich mężczyzna – Joel Foxworth – dawno temu uznany za zaginionego wuj Cathy i Chrisa. Jest to dla obojga, szczególnie Cathy, wielkie zaskoczenie. Mężczyzna opowiada im o swojej młodości, o rodzicach i rodzeństwie, o własnej ucieczce. Już od pierwszych chwil spędzonych w jego towarzystwie, Cathy ma złe przeczucia co do niego. Nie mają one żadnych logicznych podstaw, a jednak trudno je zlekceważyć...

Kolejne spotkanie z rodziną Dollangagerów nie przyniosło żadnego zaskoczenia. Znowu czuję się jakbym oglądała kolejny odcinek telenoweli brazylijskiej lub "Mody na sukces" Wszystko jest szyte grubymi nićmi. Wiele fragmentów wydaje mi się bzdurnych. Nie podoba mi się fakt, że Cathy tak często podkreśla, że jej córka jest ponętna, seksowna i zgrabna. W moim odczuciu matki w pierwszej kolejności zwykle zauważają inne zalety swoich dzieci. Zachwycają się ich urodą, ale chyba niekoniecznie seksapilem.

Oczywiście po raz kolejny autorka opisuje całe mnóstwo dziwnych wydarzeń, niezdrowych relacji, dużo jest w tej książce złości i zawiści. Nie brakuje paskudnych bohaterów i tych niemal kryształowo czystych. Walka dobra ze złem toczy się praktycznie przez całą książkę. Rodziny nie omijają tragedie i życiowe dramaty, więc z pewnością nie można się podczas tej lektury nudzić, ale niestety mnie ta fabuła nie przekonuje. Nie jestem w stanie uwierzyć w opisane w niej wydarzenia. Są one dla mnie równie abstrakcyjne jak losy bohaterów "Mody na sukces", za którą nigdy nie przepadałam.

Język też niestety nie zachwyca. Jest prosty i do tego nie pozbawiony zgrzytów. Prostota może być zaletą, jednak w tym wypadku tak nie jest. Niektóre określenia, pojawiające się tej książce, wydawały mi się niewłaściwe, a cała narracja słaba.

Niestety nie jestem zachwycona tą lekturą, ale rozumiem, że są osoby, którym może się ona podobać. W końcu nawet "Moda na sukces" ma swoich amatorów. Niektórych zachwyca świat ludzi pięknych i bogatych, lubią przeżywać ich tragedie i oczywiście mają do tego prawo. Książkę "Kto wiatr sieje" i tak stawiam wyżej niż ten serial, ale niestety nie mogę Wam jej polecić. Jeżeli komuś nie przypadła do gustu druga i trzecia część sagi, to raczej czwartą powinien sobie odpuścić. Domyślam się jednak, że osobom zachwyconym poprzednimi tomami, i ten może przypaść do gustu. Ja chyba na tej części zakończę przygodę z tą historią... Chociaż nigdy nic nie wiadomo.

Moja ocena: 4/10

Virginia C. Andrews, Kto wiatr sieje, Świat Książki, 2013,

ISBN: 978-83-273-0159-8,

Str. 462.

Światowa premiera – 1984 r.

Recenzja bierze udział w wyzwaniach: "Czytam książki wydane przed 1990 rokiem", "Klucznik", "Czytam literaturę amerykańską" oraz "Czytamy powieści obyczajowe".