Virginia C. Andrews "Płatki na wietrze"

Przepraszam Was bardzo, ale ostatnio trochę zaniedbałam blog, miałam też niewiele czasu na czytanie, więc przez tydzień nie udało mi się nic nowego opublikować. Niestety na Wasze blogi też w ostatnim czasie zaglądałam sporadycznie, ale mam nadzieję, że niedługo to nadrobię. Muszę się pochwalić, że jestem po remoncie! Pozostały drobiazgi do montażu i gruntowne sprzątanie... Ale bałagan nie zając, nie ucieknie.

Niedawno podzieliłam się z Wami moimi refleksjami na temat "Kwiatów na poddaszu" Virginii C. Andrews, dzisiaj przyszedł czas na recenzję drugiej części cyklu o rodzinie Dollangangerów. Wracamy do naszych bohaterów w tym samym momencie, kiedy się z nimi rozstaliśmy. Podczas podróży autobusem na Florydę Carrie źle się czuje, zaczyna wymiotować, więc dalsze kontynuowanie wyprawy staje się niemożliwe. Dzięki pomocy innej podróżnej - Henrietty Beech - Carrie trafia pod opiekę doktora Paula Sheffielda, który zapewnia jej fachową pomoc i dziewczyna wraca do zdrowia. Jednak na tym nie koniec dobrych uczynków doktora - wyraża on chęć zaopiekowania się całą trójką dzieciaków, chce ich przyjąć pod swój dach i zaadoptować. W końcu spotyka ich szczęście, jednak czy będą oni potrafili zapomnieć o swoich traumatycznych przeżyciach i cieszyć się nowym życiem?

Niestety ta część nie umywa się do pierwszej, moim zdaniem jest zupełnie niewiarygodna, dziwna. Doświadczenia, które stają się udziałem rodzeństwa, są albo ekstremalnie złe, nawet traumatyczne, albo dla odmiany słodkie i cudowne do przesady. Zabrakło mi tu różnych odcieni szarości, które dominują w normalnym życiu. Nie przekonuje mnie ta historia, nie przekonują mnie jej bohaterowie. Cathy staje się bardzo kochliwą młodą kobietą, kokietką, która kusi wszystkich mężczyzn będących w zasięgu wzroku. Oni ulegają jej względom, walczą o nią, chcą ją mieć, posiąść. Cathy nie skąpi im swoich wdzięków, erotyzm i pożądanie są mocno eksponowane w tej powieści. Narracja nadal jest prowadzona z jej perspektywy. Historia opowiadana jest w bardzo prosty sposób, często zbyt prosty, a nawet naiwny. Język ten zdecydowanie bardziej pasował do pierwszej części, w której narratorka miała dwanaście lat, w ustach dwudziestolatki przestaje być wiarygodny. Nie ma czym się delektować, w czym rozsmakowywać. Fabuła jest bardzo pokrętna, dziwna, mdła i irytująca, natomiast wybory naszych bohaterów, szczególnie Cathy, są dramatyczne i jednocześnie idiotyczne. Cathy zdominowała tę książkę, pozostała dwójka rodzeństwa pojawia się dużo rzadziej, szczególnie na temat Chrisa dowiadujemy się bardzo mało. Cała sympatia, którą czułam do tych dzieciaków w trakcie czytanie pierwszej części, teraz gdzieś uciekła.

Książka mnie nie przekonała, ale nie mogę powiedzieć, żebym zmuszała się do jej czytania. Ma ona wady, ale mimo tego ta lektura może być przyjemnością i trzeba przyznać, że czyta się ją łatwo. Zwykle sięgając po pierwszą część jakiegoś cyklu, staram się dobrnąć do ostatniej części. Najprawdopodobniej będzie też tak w tym przypadku, więc niebawem możecie się spodziewać recenzji kolejnych części. Również Wam nie odradzam tej książki, zdania na jej temat są bardzo podzielone, niektórzy są nią wprost zachwyceni, więc jeśli nie sięgniecie po nią z ciekawości, to może chociaż by wyrobić sobie własne zdanie. A może już ją czytaliście?

Moja ocena: 5/10

Virginia C. Andrews, Płatki na wietrze, Świat Książki, 2012,

ISBN 978-83-7799-742-0

Str. 432

Światowa premiera książki – 1980

Recenzja bierze udział w wyzwaniu: "Czytam książki wydane przed 1990 rokiem".