Virginia C. Andrews "Kwiaty na poddaszu"

"Kiedy byłam małą dziewczynką, naiwnie wierzyłam, że całe moje życie będzie jak jeden długi, cudowny letni dzień. Wierzyłam w to, bo tak się ono dla mnie zaczęło. Choć niewiele pamiętam z wczesnego dzieciństwa, jedno o nim mogę powiedzieć na pewno: Było szczęśliwe, za co do dziś jestem ogromnie wdzięczna"

Tak swoje najmłodsze lata wspomina Cathy. Jednak ten czas szczęścia niestety szybko się dla niej kończy. Gdy ma dwanaście lat, jej brat Christopher – czternaście, a bliźniaki Cory i Carrie – cztery, w wypadku samochodowym ginie ich ojciec, ukochany tata i mąż. Dzieci są zrozpaczone, nie potrafią zrozumieć, jak "człowiek młody i przystojny, kochający i kochany też może umrzeć". Mama dzieci wpada w depresję, przestaje dbać o siebie i potomstwo. Dopiero gdy rozpacz staje się ciut mniejsza, kobieta próbuje się zmierzyć z rzeczywistością, sprawdza stan finansów rodziny, czym nigdy wcześniej nie musiała się martwić, bo tymi sprawami zajmował się jej mąż. Okazuje się, że dotychczas rodzina żyła ponad stan, ich sytuacja finansowa jest bardzo kiepska, a kobieta nie za bardzo potrafi sobie z tym poradzić. Pozostaje jej tylko szukanie pomocy u innych ludzi, w tym celu pisze mnóstwo listów, wysyła i czeka na odpowiedzi. W końcu przychodzi list, w którym kobieta czyta, że będzie mogła wraz z dziećmi zamieszkać u swoich rodziców. Są to ludzie bardzo bogaci. Kobieta od lat ich nie widziała, nie chcieli jej znać po tym, jak w ich mniemaniu uwiodła własnego wujka. Wtedy ją wydziedziczyli, czy teraz przyjmą ją z otwartymi ramionami?

Rodzina Dollangangerów wyrusza z kilkoma walizkami do ich nowego domu, praktycznie cały dobytek muszą pozostawić na zaspokojenie roszczeń wierzycieli. Jednak nadzieja przyszłego bogactwa ułatwia im rozstanie ze zgromadzonymi przez lata ukochanymi przedmiotami, pamiątkami po tacie, małymi dziecięcymi skarbami. Niestety gdy docierają na miejsce, do wielkiej rezydencji Foxworth Hall, okazuje się, że dzieciom przyjdzie mieszkać w ukryciu na poddaszu wielkiego domu. Nie mogą opuszczać kryjówki, dopóki mama nie uzyska przebaczenia swojego ojca. Jednocześnie rodzeństwo poznaje swoją babcię, kobietę okrutną, surową i wprost fanatycznie religijną, która staje się ich jedynym, oprócz matki, łącznikiem ze światem. Dzieci już na początku otrzymują od niej długą na dwadzieścia trzy punkty listę z zakazami i nakazami, których bezwzględnie należy przestrzegać. Między innymi dzieci muszą być zawsze kompletnie ubrane, modlić się przed posiłkiem, nie mogą odsłaniać zasłon w pomieszczeniu ani też odzywać się do babci, jeśli ona nie odezwie się jako pierwsza... Aby poznać dalsze losy rodzeństwa, zachęcam Was do sięgnięcia po książkę.

Muszę przyznać, że "Kwiaty na poddaszu" bardzo mnie wciągnęły, ale przede wszystkim okropnie przejęłam się losem młodych bohaterów. Pokochałam tę czwórkę, martwiłam się o nich, chciałam, żeby los był dla nich bardziej przychylny. Podziwiałam ich też za to, że jakoś radzą sobie z tą trudną sytuacją, z kolejnymi ciosami zadawanymi im przez osobę najbliższą. Książka ta porusza, a nawet potrząsa czytelnikiem. Autorka przybliża na kartach powieści dużo złych doświadczeń i okrucieństw, ale przede wszystkim opisuje egoizm ludzki, brak serca matki i babci, osób, dla których dzieci powinny być największą radością. Wielokrotnie w trakcie lektury kręciłam głową z niedowierzaniem i oburzeniem.

Trzeba przyznać, że autorce udało się stworzyć bardzo realistycznych bohaterów i fabułę może aż nazbyt okrutną. Momentami trudno się nie zastanawiać, czy aby autorka nie przesadziła w swojej historii, czy świat i ludzie mogą faktycznie być tak perfidni? Myślę jednak, że jej wizja jest trudna do wyobrażenia, ale niestety prawdopodobna. W końcu przecież zdarzają się przypadki ukrywania dzieci i to z o wiele mniej znaczących powodów.

Książkę skończyłam czytać w nocy, odłożyłam ją i nie mogłam przestać o niej myśleć, trudno mi było po niej zasnąć, a i teraz nie potrafię przepędzić złych wspomnień z tej lektury. Wywarła ona na mnie ogromne wrażenie i myślę, że szybko o niej nie zapomnę. Kolejne trzy tomy stoją na półce, więc na szczęście nie będę musiała długo czekać na poznanie dalszych losów naszych bohaterów.

Mam jednak małe zastrzeżenie do okładki, bo nijak mi ona nie pasuje do treści. Foxworth Hall jest ogromną rezydencją z wieloma skrzydłami, pokojami, apartamentami, a na okładce widzimy taki sobie domek, który jest ponury, okna budynku są okratowane i całość chyba bardziej przypomina dom poprawczy niż miejsce, w którym przyszło się ukrywać naszym bohaterom. Nie ma to dla mnie jakiegoś ogromnego znaczenia, jednak oprawa graficzna nie przypadła mi do gustu.

Natomiast sama książka bardzo mi się podobała i gorąco Wam ją polecam. Ostrzegam Was jednak, że nie jest to lekka lektura, ale z pewnością warta przeczytania.

Moja ocena: 9/10

Virginia C. Andrews, Kwiaty na poddaszu, Świat Książki, 2012

ISBN 978-83-7799-654-6

Str. 382

Światowa premiera książki – 1979

Recenzja bierze udział w wyzwaniu: "Czytam książki wydane przed 1990 rokiem".

Wszystkie cytaty pochodzą z recenzowanej książki.