Ewa Ostrowska "Sidła strachu"

Recenzja ta miała się ukazać wczoraj, ale nie dałam rady. Spędziliśmy niedzielę na zakupach. Bynajmniej, nie było to latanie po butikach, tylko wyprawa do marketów budowlanych. W ramach dodatkowych atrakcji zaczęły w aucie szwankować hamulce... Już bez tego dzień byłby ciężki, a w ten sposób stał się strasznie męczący. W markecie, który szczyci się bardzo fachową obsługą, obsługa nas olała. Czy wszyscy nagle zabrali się za remonty? Bo czegokolwiek szukaliśmy, to albo tego nie było, albo zestaw był niekompletny. Coś tam jednak po tym całodniowym maratonie po dwóch sklepach udało nam się upolować. Resztę chyba zamówimy przez internet, bo nie wiem, czy więcej uda nam się znieść... Zakupy zakupami, ale przejdźmy do recenzji...

"Sidła strachu" to jeden z dwóch kryminałów, które wygrałam w konkursie "Majówka z Portalem Kryminalnym". Gdy dotarła do mnie paczka, bardzo się ucieszyłam, jednak żaden z tytułów nic mi nie mówił. Nie znałam też autorów tych książek. Podeszłam do nich z pewną rezerwą, ale też ze sporą ciekawością. Jedną z nich już przeczytałam, więc opowiem Wam dzisiaj o książce Ewy Ostrowskiej "Sidła strachu". Jest to kryminał, którego akcja została umieszczona w czasach PRL-u.

Maria Jagodzińska ma męża tyrana, który nie dba o nią, nie szanuje i traktuje jak dziewczynkę na posyłki. Maria wielokrotnie w ciągu dnia musi biegać do sklepu, by spełniać spożywcze zachcianki męża. Sama nie domaga na zdrowiu, ale nie śmie się skarżyć, nie wspomina nikomu o własnych dolegliwościach. Za to jej mąż uskarża się na całe mnóstwo chorób, które nie pozwalają mu wieść normalnego życia. Henryk Jagodziński odizolował się od świata, spędza całe dnie w domu. Zrezygnował z pracy zawodowej, która była dla niego zbyt dużym ciężarem. Niechęć do świata zewnętrznego tłumaczy złymi doświadczeniami z czasu wojny, która to miała się bardzo źle odbić na jego zdrowiu psychicznym i fizycznym. Pewnego dnia Maria w trakcie poprawiania zasłonki wylatuje przez okno. Upadek z trzeciego piętra kończy się tragicznie. Czy mógł to być nieszczęśliwy przypadek? Sprawie tej będzie musiał się przyjrzeć młody prokurator Andrzej Dolecki.

Muszę przyznać, że ten kryminał czytało mi się dobrze. Autorka stworzyła oryginalne postacie, mające swoje dziwactwa i namiętności. Jednak momentami miałam wrażenie, że cechy tych bohaterów były nieco przerysowane. Byli oni albo dobrzy, albo źli, albo piękni, albo brzydcy. Zabrakło mi tu rożnych odcieni szarości. Jednak czy jest to faktycznie zarzut? Raczej nie, myślę, że taki jest urok tej książki.

Jak już wspomniałam, akcja powieści została umieszczona w czasach PRL-u, których to mglisty obraz pamiętam z dzieciństwa. Dlatego też ciekawym doświadczeniem było zagłębienie się w funkcjonowanie ówczesnej milicji i wymiaru sprawiedliwości. Wizerunek ten jest zupełnie różny od tego, jakim raczy się nas w amerykańskich filmach i być może dlatego tak interesujący.

Chociaż książkę odebrałam pozytywnie, to mam jeszcze kilka zarzutów względem niej. Czasami miałam wrażenie, że dialogi są nieco sztuczne, a styl szwankuje. Jednak najbardziej zdziwiło mnie stwierdzenie śledczych po obejrzeniu odcisków palców pozostawionych na miejscu zbrodni, że należą one do mężczyzny. Skąd ta pewność? Czytam dosyć dużo kryminałów i jeszcze się z tym nie spotkałam. Poszperałam więc w internecie i się dowiedziałam, że faktycznie obecnie jest to możliwe, ale nie na podstawie wyglądu odcisku palca, a w oparciu o skład chemiczny białek, które ten odcisk tworzą. Myślę, że w czasach, gdy działa się akcja kryminału o takich metodach nie mogło być mowy. Autorka poszła trochę na skróty i to mi się nie spodobało.

Podsumowując, mogę powiedzieć, że kryminał ten jest przyjemną rozrywką. Jednak muszę zaznaczyć, że czytałam w życiu wiele lepszych pozycji. Rzadko czepiam się technicznych aspektów śledztwa, ponieważ brak mi z tym kierunku odpowiedniej wiedzy, a w tym wypadku znalazłam drobne niedociągnięcie. Być może wytrawny znawca tematu znajdzie jeszcze inne mankamenty. Mimo wszystko jednak polecam Wam tę książkę, szczególnie jeśli na mieliście okazji dotychczas czytać kryminałów z tego okresu. Akcja książki jest ciekawa, łatwo dać się wciągnąć w rozwiązywanie zagadki. Natomiast bohaterowie budzą sympatię, oczywiście poza pewnymi wyjątkami, które chciałoby się utopić w łyżce wody...

Moja ocena 6/10

Ewa Ostrowska, Sidła strachu, Wydawnictwo Skrzat, 2007

ISBN 978-83-7437-251-0

Str. 248
Pierwsze wydanie - 1972 rok
Recenzja bierze udział w wyzwaniu "Czytam książki wydane przed 1990 rokiem".