Pierre Lemaitre "Koronkowa robota"

Jak już pewnie wiecie, lubię czytać serie w odpowiedniej kolejności, oczywiście chronologicznej. Wychodzi mi to różnie, szczególnie że wydawcy lubią nam ostatnio płatać figle, bo wydają poszczególne części w dziwnej kolejności. Tak też jest i w tym przypadku. "Koronkowa robota" to już trzecia książka z tego cyklu, która ukazała się na polskim rynku, a okazuje się, że to właśnie ona otwiera trylogię o komisarzu Camille'u Verhoevenie. Jest to nie tylko moje pierwsze spotkanie z tym bohaterem, ale też i autorem.

Po anonimowym telefonie policja zjawia się w jednym z mieszkań w Courbevoie i zastaje tam prawdziwy horror. W tym budynku, położonym na dawnych terenach przemysłowych, obecnie zupełnie opuszczonych, rozegrała się mrożąca krew w żyłach scena. Nawet policjanci, którzy już wiele widzieli, nie potrafią przejść obok tego obojętnie...

"Nie zrobił jeszcze trzech kroków, a już zdążył ogarnąć spojrzeniem obraz, którego nie zdołałby wymyślić w żadnym z najczarniejszych koszmarów; wyrwane palce, morze zastygłej krwi, a wszystko tonące w fetorze ekskrementów, zakrzepłej krwi i wypatroszonych trzewi. Natychmiast przypomniał mu się Saturn pożerający swoje dzieci Goi; znów ujrzał jego przerażoną twarz, wytrzeszczone oczy, szkarłatne usta i szaleństwo, absolutne szaleństwo".

Dwa znalezione na miejscu ciała są zmasakrowane. Widać na nich ślady różnorodnych tortur. Głowy zostały oddzielone od reszty, jedna z nich jest przybita do ściany, na której ktoś napisał krwią "WRÓCIŁEM". Napis kończy się dobrze widocznym odciskiem palca.

Jednocześnie nie da się nie zauważyć, że wnętrze tego mieszkania jest urządzone ze smakiem i widać, że nie poskąpiono na ten cel pieniędzy. Czyżby stał za tym morderca? Zastanawiające są również pewne dziwne elementy, które zupełnie do siebie nie pasują, takie jak włączona automatyczna sekretarka, która nie jest podłączona do sieci telefonicznej, bo do mieszkania nie została doprowadzona żadna linia. Nie tylko to niepokoi Camille'a Verhoevena...

Nasz główny bohater jest komisarzem paryskiej policji, mężczyzną bardzo niskiego wzrostu, co często ściąga na niego zdziwione lub pogardliwe spojrzenia, jednocześnie z pewnością nie ułatwia mu pracy. Prywatnie Camille jest zakochany po uszy w swojej żonie, Irenè, a za dwa miesiące ma zostać ojcem.

Oprócz niego mamy jeszcze kilku innych bardzo ciekawych bohaterów, również tych drugoplanowych. Moim ulubionym jest kolega po fachu Verhoevena – Louis. Jest on  elegancki, taktowny i bogaty, dla niego praca w policji jest pewnego rodzaju misją. W ten sposób może on służyć innym, również tym, którzy mają znacznie mniej uprzywilejowaną od niego pozycję społeczną. 

Lektura "Koronkowej roboty" sprawiła mi dużo przyjemności. Czytając opisy miejsc zbrodni, niejednokrotnie kręciłam głową z niedowierzania, bo trzeba przyznać, że wykreowana przez autora rzeczywistość szokuje. Sceny, które nam on maluje są makabryczne i obrzydliwe, a sam sposób opisania świetnie trafia do wyobraźni czytelnika. Obawiam się, że zbrodnie popełnione w tej książce na długo pozostaną w mojej pamięci. Z pewnością nie jest to lektura dla osób o słabych nerwach, ale fani gatunku będą nią na pewno usatysfakcjonowani.

Autor daje czytelnikom sporo wskazówek, dzięki czemu możemy aktywnie uczestniczyć w śledztwie i domyśleć się niektórych wydarzeń. Jednak cóż z tego, że coś tam udało mi się wydedukować, skoro do końca w to nie wierzyłam, nie dowierzałam, że autor może pójść daną ścieżką... Pierre Lemaitre potrafi powalić czytelnika na kolana, sprawić, że ciarki przejdą mu po skórze, a Ci bardziej strachliwi będą się bali wyjść w nocy do toalety...

Pierwsze spotkanie z Pierrem Lemaitrem uważam za bardzo udane i z pewnością na tym nie poprzestanę. Dla mnie ta książka była faktycznie koronkową robotą, która chociaż zachwyca każdym detalem, to właściwy efekt dostrzega się dopiero patrząc na całość tego dzieła z pewnej perspektywy.

Gorąco polecam!

Moja ocen: 8/10

Za możliwość przeczytania tej książki dziękuję Warszawskiemu Wydawnictwu Literackiemu MUZA SA.

Pierre Lemaitre, Koronkowa robota, Warszawskie Wydawnictwo Literacki MUZA SA, 2015,

ISBN: 978-83-7758-996-0,

Str. 416.

Cytat pochodzi z recenzowanej książki. 

Książka bierze udział w wyzwaniach:   "Kryminalnym wyzwaniu", "Historia z trupem", "Przeczytam tyle, ile mam wzrostu" (2,2 cm, razem 101 cm).