Diana Gabaldon „Ognisty krzyż” - kolejny tom sagi „Obca”

"Ognisty krzyż" jest piątym tomem serii. Jako że, wcześniejsze części czytałam w mojej "erze przedblogowej", napiszę teraz kilka zdań na ich temat. Moja przygoda z Dianą Gabaldon zaczęła się od wyprzedaży w Weltbildzie. Za zaskakująco niską cenę (chyba 10 zł) udało mi się kupić pierwszy tom tej sagi – "Obcą".

Jest to całkiem spore tomisko (712 stron). Zaczęłam czytać i... przepadłam na dobre. Akcja książki wciągnęła mnie okropnie, kładłam się spać, myśląc o "Obcej", siedziałam w pracy, wyczekując momentu, kiedy znowu będę mogła czytać... O co chodzi w tej książce? W dużym skrócie wygląda to tak, że szczęśliwa mężatka Claire Randall podczas wycieczki do kamiennego kręgu, dotyka jednego z głazów i niespodziewanie zostaje przeniesiona w przeszłość. Claire odbywa podróż w czasie z roku 1945 do 1743. Jakoś udaje jej się dopasować do nowych warunków, ale życie nie szczędzi jej kolejnych przedziwnych doświadczeń. Oczywiście kobieta w przeszłości spotyka miłość swojego życia. Claire jest rozdarta między mężem, który pozostał w przyszłości, a młodym Jamiem, który wywraca do góry nogami jej pojęcie miłości. Urzekła mnie ta baśniowa fabuła przesycona miłością i erotyzmem. Czułam się trochę, jak pensjonarka czytająca ukradkiem z wypiekami na twarzy nieco gorszącą powieść. Nie mam zbyt dużego doświadczenia w takich lekturach i może właśnie stąd ten mój zachwyt. "Obca" obudziła we mnie bardzo miłe skojarzenia – przypomniała mi "Sagę o Ludziach Lodu", którą zachwycałam się w czasach licealnych. Miało być w skrócie, więc koniec zachwytów nad pierwszą częścią sagi.

Kolejne tomy udało mi się zdobyć z niemałym trudem, ale jednak się udało. Licząc po raz kolejny na ucztę moich zmysłów, sięgnęłam po "Uwięzioną w bursztynie" i niestety trochę się rozczarowałam. Owszem, były momenty ciekawe i porywające, ale były też słabsze a nawet nudne. Myślę, że autorka przesadziła z ilością bohaterów. Próbując się w nich wszystkich połapać, trudno było się cieszyć czytaniem. Mam wrażenie, że Gabaldon przekombinowała, ale i tak lektura ta była przyjemnością, tyle że dużo mniejszą niż w przypadku „Obcej”.

"Podróżniczka" przyniosła powrót formy z tomu pierwszego. Świetne opisy, wartka akcja i ciekawi bohaterowie sprawiają, że książkę czyta się jednym tchem. Jednak najbardziej urzeka sam klimat książki - przesycony namiętnością, miłością, dużą dawką adrenaliny i poczucia humoru.

Niestety na początku "Jesiennych werbli" znowu wieje nudą. Na szczęście końcówka nam to przynajmniej częściowo rekompensuje. W finale autorka szarga czytelnikowi nerwy, rozbawia go i wzrusza. Gdyby cała powieść była taka, uznałabym ją za świetną. Niestety najpierw trzeba przebrnąć przez wiele niezbyt ciekawych stron tego opasłego tomiska, by dopiero w drugiej części książki doświadczyć przyjemności w tej lekturze. Nie wiem, czy każdemu starczy na to wytrwałości. Celowo pomijam opis fabuły poszczególnych tomów, bo musiałoby się to skończyć przydługim elaboratem, a nie chciałabym Was, moi drodzy czytelnicy, zanudzić. Myślę, że jest to odpowiedni moment, by się ugryźć w język. Pani Diana Gabaldon niestety nie ugryzła się w język i kolejny tom przygód Claire i Jamiego ujrzał światło dzienne...

W ten sposób doszliśmy do sedna mojej recenzji, czyli do "Ognistego Krzyża" i niestety moim zdaniem jest to tom najgorszy z pięciu już przeze mnie przeczytanych. Autorka przez 220 pierwszych stron (zapisanych drobnym maczkiem) raczy czytelnika bardzo szczegółowymi opisami jednego dnia z życia naszych bohaterów. Mam wrażenie, że doba Dianie Gabaldon wydłużyła się co najmniej do tygodnia. I co z tego, że opisuje ona największy w koloniach zlot górali szkockich? I tak autorka przesadziła i to bardzo. Na czas zlotu owszem zaplanowano różne atrakcje, przy okazji miało się odbyć też kilka ślubów i chrztów, do tego doszło parę niespodziewanych wydarzeń, ale Dianie Gabaldon było tego za mało, bo musiała jeszcze z detalami opisać nam rutynę dnia codziennego. Błahe czynności omawiane są przez całe strony, co staje się szybko bardzo nużące dla czytelnika. Gdyby to był pierwszy tom tej sagi, to skłonna bym była to autorce wybaczyć. Wtedy byłoby to wprowadzanie czytelnika w klimat powieści, zaznajamianie go z realiami tamtych czasów. W tomie piątym niewiele to wnosi, a irytuje okropnie.

Akcja książki rozgrywa się w osiemnastym wieku w Karolinie Północnej. "Ognisty krzyż" opowiada o próbach stłumienia buntu, który próbowali wzniecić tak zwani Regulatorzy. Jamie został zobligowany przez gubernatora do utworzenia własnego oddziału milicji, by pomóc w walce z buntownikami. A o co walczyli Regulatorzy? - Głównie o sprawiedliwość, ale ten "towar" zawsze był deficytowy. Niestety wśród Regulatorów są też przyjaciele, sąsiedzi i znajomi Jamiego i to przeciwko nim przyjdzie mu stanąć w walce. Szczegóły fabuły Wam i sobie daruję i wrócę do wniosków.

W moim odczuciu książka jest zdecydowanie za długa – te około 1200 stron spokojnie można by skrócić o połowę i może wtedy akcja nabrałaby tempa. Po raz kolejny druga połowa książki jest dużo bardziej ciekawa niż początek, kiedy to autorka skupia się na błahostkach, a fabuła ciągnie się „jak flaki z olejem”. Jakby tego było mało, redakcja książki jest okropna. Znalazłam w tej powieści wiele błędów, a już najbardziej dobijało mnie nazywanie głównej bohaterki "Angliszką"... Dla niewtajemniczonych spieszę wyjaśnić, że praktycznie od chwili poznania Jamie nazywał Claire Angielką. Czyż nie brzmi to zdecydowanie lepiej? „Angliszka” kojarzy mi się z modliszką, więc za każdym razem, gdy w tekście pojawiało się to słowo, a pojawiało się bardzo często, to mnie skręcało. W końcu starałam się ten wyraz omijać i jakoś udało mi się w ten sposób dobrnąć do końca. Czytając tę część wielokrotnie miałam wrażenie, że nikomu się nie chciało przeczytać tej sporej „cegły” przed jej wydaniem i przez to czytelnik teraz musi się męczyć.

Z zasady nie oceniam książek po okładkach, ale tym razem nie mogę się powstrzymać od małego komentarza na ten temat. Nie mam nic do zarzucenia wydaniu miękkiemu tej serii. Za to na „ekskluzywnych”, jak gdzieś wyczytałam, twardych oprawach powieści pojawiają się różne kobiety. W żaden sposób nie potrafię ich dopasować do fabuły. I dlaczego na każdym tytule pojawia się inna niewiasta? Może Wy wiecie o co chodzi? Do mnie te okładki nie przemawiają i moim zdaniem wyglądają bardzo tandetnie.

Wybaczcie, być może moja recenzja jest nieco chaotyczna, ale męczyłam się z tą książką przez niemal dwa miesiące i jest mi teraz ciężko zebrać razem wszystkie refleksje. Wiele spostrzeżeń zdążyło mi w tym czasie umknąć z pamięci. Być może przez to czytanie na raty, nie dostrzegłam też czegoś interesującego. Niestety ta skromna opinia musi Wam wystarczyć, bo nie dam rady książki po raz drugi przeczytać... Dodam jeszcze, że na "Ognistym Krzyżu" ta seria się nie kończy – są jeszcze dwa opasłe tomiska. Jednak żeby się do nich zabrać, muszę zdecydowanie na dłużej odsapnąć od pisarstwa pani Gabaldon, bo na dzień dzisiejszy więcej nie zdzierżę.

Moja ocena: 4/10

Diana Gabaldon, Ognisty krzyż, Świat Książki, 2010

ISBN 978-83-247-1825-2, 978-83-247-1826-9,

Str. 720 +527