Winston Graham „Jeremy Poldark”

„Jeremy Poldark” to trzecia część sagi Dziedzictwo Rodu Poldarków. Pewnie już słyszeliście o tej serii, a może oglądaliście serial „Poldark – Wichry losu”? Ja ekranizacji jeszcze nie znam, chociaż oczywiście mam ją w planach. W pierwszej kolejności zamierzam zmierzyć się z książkami, a dopiero później skonfrontować moje wyobrażenia z wizją reżysera. Nie da się ukryć, że są niewielkie szanse, że serial spodoba mi się bardziej niż książka, bo jest to niezbyt często spotykana sytuacja, szczególnie gdy książka jest faktycznie ciekawa, a nie da się ukryć, że Dziedzictwo Rodu Poldarków ma w sobie to „coś”...

Kornwalia, rok 1790. Prokuratura za wszelką cenę chcę znaleźć świadków, którzy zeznawaliby w zbliżającej się rozprawie na niekorzyść Rossa Poldarka. Posuwają się nawet do przekupstwa, a i to niezbyt często skutkuje. Jud Paynter też nie zamierza współpracować, jednak w końcu kwota dwudziestu gwinei sprawia, że jego upór topnieje. Ross jest oskarżony o podjudzanie do rozruchów, splądrowanie dwóch statków, przywłaszczenie pochodzących z nich dóbr oraz pobicie celników.

Między Rossem a Demelzą nie układa się najlepiej. Śmierć córki ostudziła ich uczucia, sprawiła, że w ich relacje wkradła się nieszczerość i pojawił się dystans. Oboje nie mogą pogodzić się z tą stratą i poczuciem winy. Do tego toną w długach...

Ross obawia się procesu, tego, że wyląduje w więzieniu albo zostanie skazany na powieszenie. Demelza próbuje go pocieszyć, a do tego po cichu knuje plany, jak wyciągnąć męża z opresji...

Z bohaterami powieści zaprzyjaźniłam się już w poprzednich częściach, więc oczywiście z ciekawością śledziłam ich dalsze losy, czytałam o ich zgryzotach i radościach, trzymałam kciuki za powodzenie ich planów. Mamy tu żywe, wyraziste postacie, niektóre pełne sprzeczności, czasami bardzo zaskakujące. Są to prawdziwi bohaterowie z krwi i kości. Moją ulubienicą jest niezmiennie Demelza, ale muszę przyznać, że tym razem Jud Paynter też zasługuje na dużą uwagę. Dwukrotnie udało mu się bardzo zaskoczyć czytelnika.

Książkę czyta się bardzo dobrze. Ja cenię tę serię najbardziej za klimat, za to że w trakcie lektury czuję się, jakbym się przenosiła do osiemnastowiecznej Kornwalii. Poznajemy ówczesne obyczaje, autor odnosi się również do wydarzeń historycznych, do tego, co wtedy działo się w Europie. Pisze pięknie, z dbałością o szczegóły i z wyczuciem. Dla mnie jest to świetna książka, w pełni zbalansowana opowieść, do której nie mam zastrzeżeń. Wszystko jest na swoim miejscu, wątek miłosny nie dominuje, a jest tylko dopełnieniem całości.

Kolejny powrót do osiemnastowiecznej Kornwalii uważam za udany. Ani przez chwilę się nie nudziłam, z zainteresowaniem śledziłam losy naszych bohaterów, przyglądałam się ówczesnym realiom, cieszyłam niepowtarzalnym klimatem tej serii. W trakcie tej lektury łatwo poczuć wiatr wiejący od morza i wczuć się w opisywane wydarzenia. Ja już nie mogę się doczekać, kiedy sięgnę po kolejny tom. „Jeremy Poldark” oczarował mnie jeszcze bardziej niż dwa poprzednie tomy, ale nie próbujcie sięgać po tę część bez znajomości poprzednich. Może i udałoby się Wam w nim odnaleźć, ale w ten sposób stracilibyście duży kawałek genialnej historii.

Gorąco polecam!

Moja ocena: 9/10

Za możliwość przeczytania tej książki dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca.

Winston Graham, Jeremy Poldark, Czarna Owca, 2016,

ISBN: 978-83-8015-169-7,

Str. 360.

Recenzja bierze udział w wyzwaniach:   "Czytamy nowości" oraz "Czytam zekranizowane książki".