Blanka Lipińska „365 dni”, „Ten dzień” i „Kolejne 365 dni”

marca 25, 2020

Blanka Lipińska „365 dni”, „Ten dzień” i „Kolejne 365 dni”

O tych książkach pewnie słyszeli wszyscy. Widziałam, że budzą bardzo skrajne emocje. Jakiś czas temu rozważałam zakup powieści, ale uznałam, że nie będą to dobrze wydane pieniądze i spasowałam. Kilka dni temu Empik udostępnił swoim klientom na dwa miesiące pakiet Premium zupełnie za darmo. Zapragnęłam posłuchać czegoś lekkiego, przypomniałam sobie o tej serii i cóż, trudno przejść obok tej historii obojętnie...

Włoski mafiozo porywa Polkę, by ją w sobie rozkochać. Śnił o niej od dawna, nie wiedząc, że istnieje, teraz nie zamierza pozwolić jej odejść...

Brzmi kiczowato, ale reszta wcale nie wygląda lepiej. Od ilości przekleństw aż mdli... Epatuje z tych powieści głupota, przewidywalność, wulgarność i seks, a miałam nadzieję, że tylko tego ostatniego będzie tu duża ilość.

Główna bohaterka zachowuje się bardzo idiotycznie, z pewnością nie jak dorosła rozsądna kobieta. Jest to książka o seksie i nicnierobieniu... O bogactwie, drogich samochodach, markowych ciuchach i dwóch idiotkach, pięknych, ale wulgarnych. Główne bohaterki myślą niemal cały czas tylko o seksie, co w sumie nie jest dziwne, gdy przez cały dzień nie robi się nic konstruktywnego. W końcu jakoś trzeba rozpędzić nudę... Domagają się ciągłej atencji, z byle powodu się obrażają i uciekają na drugi koniec świata… Są lekkomyślne, impulsywne i rozkapryszone.

Nie czepiam się scen erotycznych, chociaż i w tym wypadku mam wrażenie, że autorka na siłę upychała w nich wulgarne słowa. Za to cała reszta jest pusta, absurdalnie głupia, przewidywalna albo dla odmiany tak abstrakcyjna, że nie wierzę, iż ludzie mogą tak postępować. Po wysłuchaniu dwóch części myślałam, że już nie może być gorzej, że główne bohaterki nie mogą postępować bardziej idiotycznie. Jakże się myliłam… Autorka zupełnie mnie do siebie nie przekonała. Nie spodziewałam się fascynującej lektury, a mimo to i tak jestem rozczarowana.

Opowieść śledziłam w wersji audio. Pierwszą część czytała lektorka Ewa Abart i słuchało się tego dosyć przyjemnie, za to już kolejny tom czytała autorka i od pierwszego zdania mi się nie podobało. Głos i interpretacja pozostawiały dużo do życzenia. Z czasem trochę przywykłam, ale daleko mi do zachwytu... Na szczęście trzecią część słuchałam w interpretacji Anny Dereszowskiej, więc chociaż na ten aspekt nie mogę narzekać.

Podsumowując, nie jestem osobą, która przeklina, ale gdy myślę o tych książkach to do głowy przychodzą mi praktycznie niemal wyłącznie niecenzuralne słowa... Na okładce książki można przeczytać, że jest to połączenie „Ojca Chrzestnego” z „Pięćdziesięcioma twarzami Greya”, cóż, być może w pewnym stopniu tak jest, ale bynajmniej nie wyszła z tego dobra kompozycja. Poza tym mam wrażenie, że obśmiewane przez wielu dzieło EL James przy „365 dniach” jest niemal arcydziełem. Sama zastanawiam się, jakim cudem udało mi się przebrnąć przez te książki...

Moja ocena: 3/10