Krzysztof Bochus „Czarny manuskrypt”

Krzysztof Bochus jest dziennikarzem i publicystą, interesuję się historią, sztuką, kocha dobre książki i bardzo sobie ceni twórczość Umberto Eco. Fascynują go tajemnice Pomorza i bez wątpienia da się to odczuć podczas czytania „Czarnego manuskryptu”. Jesteście ciekawi, jakie zagadki skrywa Kwidzyn?

Na jednym z dzwonów kwidzyńskiej katedry znalezione zostają zwłoki. Ciało brata Gerharda jest nienaturalnie wygięte, kończyny są połamane, skroń - zmasakrowana. Z ust zmarłego śledczy wyciąga kartkę z napisem „Piekło jest domem nieczystych”. Całość tworzy bardzo makabryczny obraz. Dlaczego ktoś znęcał się nad księdzem i ukrzyżował go w tak teatralny sposób? - na to pytanie będą musieli odpowiedzieć śledczy, a w szczególności prowadzący śledztwo Christian Abell. To pierwsza sprawa radcy, odkąd powrócił do rodzinnego Kwidzyna, można nawet rzec, że został tu zesłany za karę... O zmarłym krążą plotki, że lubił kobiety, a szczególnie upodobał sobie żonę naczelnika kwidzyńskiej poczty. Czy to zazdrosny mąż popełnił tę zbrodnię?

„Czarny manuskrypt” zabiera nas do Kwidzyna, zwiedzamy miasto z lat trzydziestych dwudziestego wieku, poznajemy tamtejszą katedrę i wędrujemy uliczkami tego niewielkiego miasta. Zaglądamy też na malborski zamek, by poznać trochę historii zakonu krzyżackiego, głównie tej niechlubnej. Zagłębiamy się w dzieje kilku świętych, obserwujemy polsko-niemieckie relacje sprzed drugiej wojny światowej i początki NSDAP. Całość tworzy ciekawą, pełną zagadek opowieść, w której teraźniejszość przenika się z mniej lub bardziej odległą historią. Przeszłość dopomina się o uwagę. W książce znajdziemy mnóstwo fascynujących informacji, autor dosyć drobiazgowo wyjaśnia wiele kwestii, łączy fakty z fikcją literacką, ożywia karty historii i przedstawia je w bardzo przystępnej formie.

Lektura jest dosyć makabryczna i bynajmniej dramatyczne sceny nie kończą się na opisie pierwszego morderstwa. Są kolejne zbrodnie, jest przemoc i niebezpieczeństwo, ale całość została też okraszona odrobiną pikanterii.

Polubiłam błyskotliwego Christiana Abella, który ma bez wątpienia talent do pakowania się w kłopoty. Liczę na to, że to dopiero początek przygód radcy i że już niebawem będziemy mogli poznać jego dalsze perypetie.

Książkę czytałam z przyjemnością, ale nie wciągnęła mnie ona od pierwszej strony. Autor ma dobre pomysły i sporą wiedzę, co udało mu się wykorzystać w tej książce, jednak i tak mam mały niedosyt, szczególnie jeśli chodzi o zakończenie. Jest dobrze, ale mogłoby być jeszcze lepiej. Mam nadzieję, że wraz z kolejną książką uda mu się bardziej rozwinąć skrzydła i powalić czytelników na kolana.

„Czarny manuskrypt” to bez wątpienia kryminał retro, ale znajdziemy w nim też cechy innych gatunków. Nie brakuje tu elementów powieści historycznej i społeczno-obyczajowej. Mnie bardzo zafascynował obraz ówczesnego społeczeństwa, rodzącego się faszyzmu i relacji między Polakami a Niemcami. Krzysztof Bochus przedstawił nam wiarygodny obraz lat trzydziestych dwudziestego wieku.

Ogólnie jestem zadowolona z lektury i polecam Wam tę powieść, a w szczególności tym z Was, którzy uwielbiają zagadki historyczne ze sporą dawką mistycyzmu. To bardzo dobry kryminał retro, który zachęca czytelnika do poznania Kwidzyna i Pomorza. Z niecierpliwością czekam na kolejną książkę tego autora i dalsze perypetie Christiana Abella.

Moja ocena: 7/10

Za możliwość przeczytania tej książki dziękuję Warszawskiemu Wydawnictwu Literackiemu MUZA SA.

Krzysztof Bochus, Czarny manuskrypt, Warszawskie Wydawnictwo Literackie MUZA SA, 2017,

ISBN: 978-83-287-0545-6,

Str. 384.

Recenzja bierze udział w wyzwaniu: "Czytamy nowości".