Anna Ficner-Ogonowska "Alibi na szczęście"

Książki pani Anny Ficner-Ogonowskiej od dłuższego czasu zbierają prawie wyłącznie bardzo pozytywne recenzje na blogach i portalach czytelniczych. Trudno nie ulec tym wszystkim zachwytom i odmówić sobie poznania tych powieści. Promocja w Znaku i mój ukochany Mikołaj na szczęście pomogli mi zdobyć te książki, więc z ciekawością mogłam zacząć czytanie...

Hanka Larska spędziła wakacje nad morzem u cudownej pani Irenki. Kiedyś przyjeżdżała tu z rodzicami, teraz sama próbuje znaleźć spokój, wpatrując się w błękity i szarości Morza Bałtyckiego. Pani Irenka jest wspaniałą osobą, stara się ją wspierać, dba o nią jak o własną córkę, traktuje Hankę nie jak kolejną letniczkę, ale członka swojej rodziny.

W życiu Hanki miała miejsce ogromna tragedia, z której mimo upływu czasu kobieta nie potrafi się udźwignąć, nie potrafi na nowo cieszyć się życiem. Bliscy robią wszystko, by jakoś jej pomóc, ale nie da się tak łatwo zapomnieć o tym co było. Niby czas leczy rany, ale ile tego czasu potrzeba?

Hania jest nauczycielką, polonistką. Teraz musi skrócić swoje wakacje przez pewnego niesfornego młodzieńca, który dzięki swojemu sprytowi nauczył się ślizgać i nie przykłada się do nauki. Hanka, aby dać mu nauczkę, postawiła mu na koniec roku jedynkę, teraz czeka go egzamin poprawkowy. Nauczycielka chciała, żeby Mateusz Starski zaczął się przykładać do nauki, czytał lektury, w końcu za rok czeka go matura.

Gdy Hania wraca do domu, widzi już przed bramą swoją przyjaciółkę Dominikę, która bardzo się niecierpliwi, chce jej opowiedzieć o ostatnich wydarzeniach, o tym, że poznała przystojnego architekta i następnego dnia wybiera się z nim na randkę... Dominika i Hania są przyjaciółkami, są sobie bliskie niczym siostry. Charaktery mają zupełnie różne i może właśnie dzięki temu tak świetnie się dogadują. Hanka jest bardzo poukładana, skrupulatna, spokojna, a Dominika to wicher i okropna gaduła. Jednak obie żyć bez siebie nie mogą.

Mikołaj, brat Mateusza, też musiał skrócić swoje wakacje, bo obiecał rodzicom, że dopilnuje, żeby chłopak stawił się na egzaminie. Mikołaj jest architektem, prowadzi wraz Przemkiem, swoim wspólnikiem, szybko rozwijającą się pracownię. Po sezonie urlopowym pracy jest mnóstwo, ale do połowy grudnia jakoś będą musieli wytrzymać wzmożony ruch w interesie. Jest nadzieja, że potem się uspokoi, bo ludzie zajmą się głównie przygotowaniami świątecznymi. Do tego wszystkiego jego wspólnik w ostatnim czasie się zakochał i buja w obłokach, a co za tym idzie pożytek z niego w pracy jest niewielki. Jakby tego było mało, tata Mikołaja dzwoni do niego, że jego klient się spóźni, przez co on nie zdąży do szkoły na spotkanie rodziców, za co mama urwie mu głowę. Prosi syna, by ten w jego zastępstwie pojechał na wywiadówkę. Mikołaj niechętnie się zgadza, ale dotarcie do szkoły zajmuje mu tyle czasu, że gdy tam dociera, jest już praktycznie po zebraniu. Istnieje jednak nadzieja, że uda mu się przynajmniej porozmawiać z polonistką Mateusza, co też obiecał tacie. Na podstawie opowieści Mateusza wyobrażał sobie ją jako starą i brzydką kobietę, więc jest strasznie zdziwiony, gdy widzi młodą i atrakcyjną dziewczynę, obiekt jego westchnień wakacyjnych, której jednak wcześniej nie odważył się zagadnąć. W rozmowie z nauczycielką brakuje mu pewności siebie, zachowuje się jak sztubak i tylko dzięki profesjonalizmowi pani profesor udaje mu się uzyskać jakiekolwiek informacje o bracie. Mikołaj wpatruje się w miodowe oczy nauczycielki i zastanawia się, jak nawiązać z nią bliższą znajomość...

Powieść pani Anny Ficner-Ogonowskiej jest bardzo ciepła, wzruszająca, romantyczna, nie brakuje tu trudnych tematów, życiowych problemów. Autorka wspaniale bawi się słowem, wkłada w usta swoich bohaterów zabawne teksty, cięte riposty, nadaje nowe znaczenia znanym słowom. Rozbawiło mnie określenie "antykwariat", które ma oznaczać związek starszej kobiety (antyk) z bardzo młodym chłopakiem (wariat).

Jest to jedna z tych książek, nad którą często się wzdycha, by za chwilkę wybuchnąć śmiechem. Nie wiem jak wy, ale ja uwielbiam takie połączenie. W trakcie czytania "Alibi na szczęście" nie ma czasu na nudę, akcja bardzo szybko posuwa się do przodu, autorka nie zanudza nas ani na chwilkę. Nie opisuje każdego dnia z życia naszych bohaterów, nie wmawia nam, że każdy z nich był ekscytujący i pełen wrażeń, po prostu przeskakuje o kilka dni, a nawet tygodni do kolejnych ciekawych wydarzeń.

Stworzone przez nią postacie są barwne, czasami pokręcone, inne mają serce na dłoni. Dominika jest cudowną przyjaciółką, której chciałabym życzyć każdemu. Wprowadza ona w tę powieść sporo zamieszania, które jest bardzo potrzebne. Koniecznie musicie też poznać lepiej Mikołaja, Hankę, panią Irenkę i wiele innych osób... Podejrzewam też, że podobnie jak ja, bardzo ich wszystkich pokochacie i będzie Wam ciężko się z nimi rozstać. W tym wypadku to na szczęście nie problem, bo jest druga część, za którą z pewnością niebawem się zabiorę.

Moja ocena: 8/10

Anna Ficner-Ogonowska, Alibi na szczęście, Wydawnictwo Znak, 2012,

ISBN: 978-83-240-2247-2,

Str. 656.

Książka bierze udział w wyzwaniach: "Polacy nie gęsi", "Czytamy powieści obyczajowe",  oraz "Debiuty".