Beata Pawlikowska „Blondynka na Hawajach”

Myślę, że Beaty Pawlikowskiej nikomu nie trzeba przedstawiać. To znana podróżniczka, dziennikarka i pisarka. Ma na swoim koncie mnóstwo książek, ale ja dotychczas nie miałam okazji poznać bliżej jej literackiej twórczości. Cóż, w tym roku wszelkie plany podróżnicze stanęły pod znakiem zapytania, więc zwiedzanie odległych zakątków świata z Beatą Pawlikowską wydaje się ciekawą alternatywą. Czy książka chociaż częściowo zaspokoiła mój apetyt na zwiedzanie? Czy była to interesująca literacka podróż?

Beata Pawlikowska zabiera nas w podróż na Hawaje, o której marzyła od dzieciństwa. Siedząc na lekcji geografii, żałowała, że zamiast poznawania fascynujących opowieści o odległych zakątkach globu, uczy się o wydobyciu węgla i rodzajach gleb. Gdy usłyszała, że Mauna Kea, wulkan na Hawajach, jest najwyższą górą na świecie, najpierw się zdziwiła, bo przecież to niemożliwe, zawsze jej powtarzano, że Mont Everest jest najwyższy. Jednak dużo zależy od tego, jaką przyjmiemy definicję. Mauna Kea ma zaledwie 4 205 metrów ponad poziom morza, co przy 8 848 metrów Mont Everestu nie brzmi zbyt imponująco. Jeśli jednak zajrzymy w głąb oceanu, gdzie znajduje się podnóże tego masywu, to sprawa zacznie malować się zupełnie inaczej. Ten wulkan ma 10 203 metry i obok tej wielkości trudno przejść obojętnie. 

Autorka opowiada o swej podróży na szczyt, co wiąże się z pewną śmieszną sytuacją... Ale nie będę Wam zdradzała jej szczegółów. Beata Pawlikowska poszukuje „hawajskości” na Hawajach, próbuje pod wykreowanym dla turystów komercyjnym obrazem tych wysp znaleźć tradycję, kulturę i wierzenia albo przynajmniej chociaż rodowitego Hawajczyka, co bynajmniej też nie jest łatwe. Pokazuje różna oblicza tych wysp, zarównano pustkowia z wprost niewyobrażalną ciszą, miejsca szczególnie piękne, warte uwagi, ale nie zapomina też o zatłoczonych plażach, które jednak nie są szczytem jej marzeń... 

Książka jest bardzo ładnie wydana. Twarda, kolorowa oprawa, ciekawa grafika, mnóstwo oryginalnych rysunków, czarno-białych zdjęć i kilka kartek z barwnymi fotografiami. Dodatkowym bonusem są kody QR, które przenoszą nas do filmów świetnie ilustrujących opisane tu kwestie. Z pewnością jest to ciekawy bonus, jednak muszę przyznać, że sama nie korzystałam z niego zbyt często. Fajnie jest obejrzeć to, o czym się czyta, jednak mnie to trochę wybija z lektury. Wolę sugestywne opisy od takich narzędzi, ale myślę, że jestem w mniejszości. 

A jak jest z tymi opisami? Różnie. Niektóre fragmenty bardzo mi się podobały, niemal czułam, jakbym była na Hawajach, ale bywało też tak, że wiało nudą, że zamiast relacji z podróży na Hawaje mieliśmy podróż w głąb siebie w wykonaniu Beaty Pawlikowskiej. Styl autorki niestety do mnie nie trafił, narracja też nie powaliła na kolana. Może zbyt dużo oczekiwałam? Autorka ma ogromny dorobek literacki, sporą rzeszę fanów, więc uznałam, że będzie idealnie, a niestety tak nie było. Gdzieś zapodziała się magia tej opowieści, czego bardzo żałuję. Nie jest to pozycja zła, ale jedynie dobra. Graficznie wypada świetnie, ale opisy kuleją. Patrząc na niektóre rysunki, przemknęło mi przez myśl, że może książka jest adresowana do młodszych czytelników i stąd mój niedosyt... Całkiem możliwe. 

„Blondynka na Hawajach” to piękna książka, w której znajdziecie sporo informacji o Hawajach, jednak gorzej będzie z poczuciem klimatu tego miejsca. Dowiecie się, co w duszy gra Beacie Pawlikowskiej, jaką ma filozofię, jak żyje, jakich dokonuje wyborów i jak odnajduje się na Hawajach. Oczekiwania miałam duże, liczyłam na porywającą opowieść pełną magii, wprost zapierającą dech w piersiach, a dostałam typowego średniaka. Wielka szkoda. Polecam przede wszystkim fanom autorki.

Moja ocena: 6/10

Za możliwość przeczytania tej pozycji dziękuję Wydawnictwu Edipresse Książki.

Beata Pawlikowska, Blondynka na Hawajach, Edipresse Książki, 2020,

ISBN: 978-83-8177-443-7,

Str. 424.