Cathy Glass „Córeczka tatusia”

Cathy Glass to jedna z tych autorek, których twórczość od dawna chciałam poznać. Ta lista jest długa, zazwyczaj zamiast się skracać, to się wydłuża, ale myślę, że nie tylko ja mam ten problem. Czytałam sporo recenzji powieści jej autorstwa, większość bardzo kuszących. Zapowiadały one bardzo wzruszające lektury. Czy „Córeczka tatusia” też taka jest?

Cathy Glass prowadzi rodzinę zastępczą. Wraz z mężem i dwójką dzieci przyjmują pod swój dach dzieci, które potrzebują pomocy. I tak trafia do nich Beth. Jej ojciec choruje, ma silną depresję, więc zgłasza się do szpitala. Wcześniej uzgadnia z opieką społeczną, ze ta znajdzie dla jego córki tymczasowy dom.

Szybko okazuje się, że dziewczynka jest bardzo rozwinięta jak na swój wiek, jest uporządkowana, zamartwia się dorosłymi problemami i bardzo tęskni za tatą. Cathy jej relacja z ojcem praktycznie od początku wydaje się niepokojąca, jakby byli partnerami, a nie ojcem i córką. Cathy lubi się stroić dla tatusia, a nawet malować, co w przypadku siedmiolatki jest bardzo dziwne. Dziewczyna w domu śpi w jednym łóżku z ojcem i chciałaby by Cathy też się z nią położyła. Jej nowa opiekunka się na to nie zgadza, ale znajduje jej innego nocnego towarzysza – pluszaka Pana Misia Śpiocha, który pomaga dziewczynce zasnąć. Nauczycielka Cathy i była partnerka Dereka, ojca dziewczynki, też uważają, że relacja między tatą a córką jest dziwna. Cathy decyduje się na rozmowę na ten niezbyt łatwy temat z pracownicą społeczną, która zajmuje się sprawą Beth. Kobieta bagatelizuje sprawę, uważa, że nie ma powodów do niepokoju, jednak gdy spędza krótki czas w towarzystwie Beth i Dereka zmienia zdanie. Co wiąże tę dwójkę?

Często słyszymy o molestowaniu seksualnym nieletnich, ale o emocjonalnym kazirodztwie przeczytałam w tej książce po raz pierwszy. Jest to zjawisko bardzo negatywne, może nie tak złe jak molestowanie, ale niekiedy właśnie w to może się przerodzić. Okładka świetnie koresponduje z treścią książki, chociaż muszę przyznać, że na pierwszy rzut oka nie przypadła mi ona do gustu. Dziewczynka na okładce jest nienaturalna, wygląda zbyt dorośle, zupełnie jak Beth, główna bohaterka tej opowieści.

Książkę czytało mi się bardzo dobrze, a sama historia wydaje się bardzo wiarygodna. Cathy Glass od ponad dwudziestu pięciu lat prowadzi rodzinę zastępczą, co zrobiło z niej eksperta w tej dziedzinie, dało ogromne doświadczenie i pozwoliło zgromadzić materiały do wielu książek. Czuć, że ta powieść została przynajmniej częściowo zainspirowana prawdziwymi wydarzeniami. Autorka pisze tak, że mamy wrażenie, że opisuje swoje życie, swoje dylematy, problemy i radości. Cathy przy okazji zwraca też uwagę na to, że przez ostatnie lata bardzo zmieniło się podejście do rodzin zastępczych. Kiedyś opiekunowie musieli radzić sobie głównie sami, zdawać się na intuicję i własne doświadczenie. Nie było wtedy specjalnych szkoleń, nie tłumaczono, jak sobie radzić w trudnych sytuacjach. Dzisiaj na szczęście jest inaczej, co z pewnością przynosi korzyści zarówno opiekunom, jak i dzieciom.

Narratorka tej opowieści, czyli Cathy Glass wydaje mi się trochę zbyt idealna. Jednocześnie ją podziwiam i trochę jej nie dowierzam. Jestem pod wrażeniem tego, jak potrafi wychowywać dzieci, wytyczać im granice, poświęcać im każdą wolną chwilę. Czuć, że bardzo kocha dzieci, że są one niemal całym jej życiem. Sama niestety nie jestem tak idealną mamą, więc po przeczytaniu tej książki mam małe wyrzuty sumienia. Cóż, jednak jeśli ktoś decyduje się opiekować cudzymi dziećmi, to musi być aniołem i czuć powołanie do tego celu.

Książkę oczywiście Wam polecam. Porusza ona trudną tematykę, otwiera oczy na problem kazirodztwa emocjonalnego, wciąga, wzrusza i daje do myślenia. Po tej lekturze słodkie określenie „córeczka tatusia” nabierze dla Was zupełnie nowego znaczenia. To początek mojej przygody z Cathy Glass i z pewnością potrwa ona długo.

Moja ocena: 8/10

Za możliwość przeczytania tej książki dziękuję Warszawskiemu Wydawnictwu Literackiemu MUZA SA.

Cathy Glass, Córeczka tatusia, Warszawskie Wydawnictwo Literackie MUZA SA,

ISBN: 978-83-287-0366-7,

Str. 352.

Recenzja bierze udział w wyzwaniu: "Czytamy nowości".