Anna Drzewiecka "Ciotki"

„Ciotki” były ze mną w Wiedniu. Oczywiście atrakcji nie brakowało, więc czasu na lekturę było bardzo mało. Na zdjęciu uwieczniona została jedna z nielicznych chwil z książką w trakcie tego wyjazdu. Relaksowałam się wtedy na wyspie na Dunaju. Ale nie o wycieczce miałam pisać, ale o książce, więc do rzeczy.

"Książka jest zbiorem wspomnień małej dziewczynki, zapisanych ręką dorosłej już kobiety. Nie jest to saga rodzinna w pełnym tego słowa znaczeniu, w której przedstawione zostały losy wielu pokoleń, ale raczej zbiór impresji dotyczących poszczególnych zdarzeń lub osób".

Muszę przyznać, że ten cytat bardzo trafnie opisuje tę książkę. W "Ciotkach" oczami małej dziewczynki oglądamy jej świat, osoby z jej otoczenia, słuchamy opowieści jej babci. Poznajemy moc lipy, rodzinne wojenne historie, babcię przywiązaną do tradycji, dziarskiego dziadka i osiem ciotek. Każda z nich była inna, każda miała jakiś talent, jakieś wady, a ich życie nie było usłane różami. Najlepiej zapamiętałam Lilkę, najmłodszą z cioć, która była piękna, lubiła imprezy, gwar, jej dom był zawsze pełen gości, ale nie przeszkadzało jej to w byciu pedantką w domu, a w pracy skrupulatną księgową. Nasza bohaterka opowiada nam też o zwierzętach, wakacjach i dziecięcych przyjaźniach. Ze sporego zwierzyńca najbardziej utkwił mi w pamięci kot Babalui, który to miał "swoją ulubioną zabawę, która polegała na czajeniu się pod szafą w ciemnościach przedpokoju i niespodziewanego wyskakiwania spod niej i wczepiania się pazurami w nogi osoby mającej akurat nieszczęście przechodzić tą drogą". Auć...

Bardzo ciekawie czyta się te dziecięce przemyślenia i trudno nie myśleć w trakcie tej lektury o własnych doświadczeniach z tego okresu. Sama wielokrotnie w trakcie tej lektury łapałam się na tym, że rozmyślałam o moich ciociach, o tym jak bym każdą z nich mogła scharakteryzować, z czym mi się one kojarzą. Lektura ta budzi wiele wspomnień, zachęca do obejrzenia się za siebie. Dzięki temu, że jest to opowieść dziecka, jest ona bardzo szczera i płynie prosto z serca.

Domyślam się, że autorka dzieli się z nami własnymi wspomnieniami, jednak nie mam takiej pewności, bo Drzewiecka nie przedstawia nam swojej bohaterki. Trudno jednak uwierzyć, żeby ta cała historia mogła być zmyślona. Ma się nadzieję, że Ci wszyscy bohaterowie żyją lub żyli, a opisane przez autorkę historie faktycznie miały miejsce. 

Jest to raczej spokojna opowieść, w której na pierwszy plan wysuwają się kobiety, silne kobiety, które muszą sobie radzić z wieloma przeciwnościami. Mężczyźni pojawiają się w tle, są uzupełnieniem tych historii, ale nie można lekceważyć ich roli.

Z przyjemnością chcę Wam polecieć tę krótką, ale bardzo prawdziwą powieść. Jednak czy jest ona dla każdego? Osoby spragnione mocnych wrażeń, dużej dawki adrenaliny, zaskakujących zwrotów akcji, lepiej niech sobie tę lekturę odpuszczą. Jeśli natomiast rodzina jest dla Was wartością, lubicie wracać do swojego domu rodzinnego, kochacie wsłuchiwać się z stare opowieści, to z pewnością "Ciotki" Was zachwycą. 

Macie ochotę na sporą dawkę nostalgii, chcecie oddać się wspomnieniom?

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu M.

Moja ocena: 7/10

Anna Drzewiecka, Ciotki, Wydawnictwo M, 2012

ISBN 978-83-7595-406-7

Str. 152

Wszystkie cytaty pochodzą z recenzowanej książki.

Recenzja bierze udział w wyzwaniu: "Czytamy powieści obyczajowe".