Erich Segal "Mężczyzna, kobieta i dziecko"

Dawno temu czytałam inną książkę Ericha Segala, było to "Love story". Z tego co pamiętam tamta historia bardzo mi się spodobała i mnie wzruszyła. Tym razem również miałam nadzieję na podobne emocje.

Profesor Robert Beckwith, pracownik Massachusetts Institute of Technology, wiedzie sobie szczęśliwe życie, ma cudowną żonę i dwie urocze córki. Jednak zupełnie niespodziewanie dawny znajomy informuje go o wypadku samochodowym i śmierci Nicole Guérin, Francuzki, z którą Robert miał romans dziesięć lat temu. Była to zaledwie kilkudniowa znajomość, dlatego profesor jest bardzo zdziwiony samym faktem, że ktokolwiek go zawiadamia o wypadku Nicole. Okazuje się jednak, że ten telefon nie jest przypadkowy, a dawno zapomniana zażyłość ma pewne konsekwencje. Rozmówca informuje Roberta, że ma on dziecko, dziewięcioletniego chłopca – Jean-Claude'a. Mężczyzna nie miał pojęcia o istnieniu syna, więc ta informacja zwala go z nóg. Ponadto okazuje się, że dzieciak nie ma nikogo na świecie, nie ma rodziny ani znajomych, którzy by się nim zajęli. Robert czuje, jak w jednej chwili jego życie legnie w gruzach. Nie chce tego dziecka, nie zamierza komplikować własnej sytuacji życiowej, nie potrafi powiedzieć żonie o swojej zdradzie sprzed lat, więc urywa rozmowę, nie chce więcej dyskutować na ten temat. Czy sumienie Roberta pozwoli mu żyć z świadomością, że gdzieś za oceanem żyje mały, samotny chłopiec, który jest jego synem? Czy jego rodzina potrafiłaby znieść wiadomość o Jean-Claude?

Mamy tu wzruszającą historię, którą muszę przyznać, że czyta się dobrze. Książka jest niewielkich rozmiarów, więc bardzo szybko można ją pochłonąć. Jest to opowieść o życiowych wyborach, ich konsekwencjach, o rodzinie, miłości, zaufaniu, wybaczaniu. Myślę, że lektura może dać nam materiał do przemyśleń, ale niestety ja nie kupuję tej ckliwej historii. Denerwuje mnie, że najdojrzalszą osobą w tej książce jest dziewięcioletni chłopiec. Przykre doświadczenia sprawiły, że Jean-Claude dorósł bardzo szybko i to jestem w stanie zrozumieć, ale nie wyobrażam sobie, żeby takie małe dziecko przyjmowało każdy kolejny cios z tak stoickim spokojem i godziło się ze swoim ciężkim losem, nie uroniwszy nawet jednej łzy. Niestety nie mogę Wam zdradzić zakończenia, ale powiem tylko, że ono mnie najbardziej zaskoczyło i to bynajmniej nie pozytywnie, nie wierzę w ten finał, nie wyobrażam sobie, żeby w normalnym życiu ktoś wybrał takie rozwiązanie. Wielokrotnie w trakcie lektury egoizm poszczególnych bohaterów mnie okropnie irytował, ale zakończenie sprawiło, że historia straciła całą swoją wiarygodność.

Denerwował mnie też brak tłumaczenia francuskich zdań i zwrotów. Nie znam tego języka i wszystko poza „bonjour” i „bon voyage” wykracza poza moje umiejętności, więc moim zdaniem małe wyjaśnienia byłyby bardzo przydatne.

Nie zamierzam Was jednak zniechęcać do tej lektury, która jest dosyć ciekawa. Może Wam nie wyda się ona naciągana, może trafi wprost do Waszego serca. Do mojego niestety nie trafiła. Był moment, kiedy odczuwałam niewielkie wzruszenie, ale była to tylko chwila. Niestety mnie bardziej wzruszają wiarygodne historie, łatwiej mi w nie uwierzyć, łatwiej wczuć się w sytuację bohaterów, a tym razem autor mnie nie przekonał. Zastanawiam się też, czy gdybym sięgnęła dzisiaj po „Love story”, to mogłabym się tą książką też rozczarować? Chyba wolę nie ryzykować i zachować w sercu wspomnienie pięknej i wzruszającej opowieści.

Natomiast „Mężczyznę, kobietę i dziecko” mimo wszystko polecam Wam na lato i jestem bardzo ciekawa Waszych wrażeń.

Moja ocena: 6/10

Erich Segal, Mężczyzna, kobieta i dziecko, Wydawnictwo Albatros Andrzej Kuryłowicz, 2006
ISBN: 978-83-7359-409-8

Str. 240

Pierwsze wydanie książki pochodzi z 1980 roku.

Recenzja bierze udział w wyzwaniu: "Czytam książki wydane przed 1990 rokiem".