Mikel Santiago "Ostatnia noc w Tremore Beach"

Bardzo sobie cenię twórczość Stephena Kinga, który ma niebywały talent do tworzenia klimatu grozy. Mistrz potrafi tak opisać nawet zwykłą sytuację, że czytelnik ma ciarki na plecach. Jego książki świetnie trafiają do wyobraźni i jednocześnie budzą nasze największe lęki. Cóż, nie jest łatwo doścignąć Kinga, dlatego wszelkie porównania do tego autora traktuję z dużą dozą sceptycyzmu. Mikel Santiago nazywany jest hiszpańskim Stephenem Kingiem, ale czy zasłużenie? Czy udało mu się nieźle mnie nastraszyć?

Peter Harper jest kompozytorem, jednak od rozstania z żoną cierpi na niemoc twórczą. Pobyt w Tremore Beach ma mu pomóc w pogodzeniu się z rozwodem i w powrocie do pracy. Zamieszkuje w domku przy plaży, gdzie może cieszyć się ciszą i spokojem, a jednocześnie szukać inspiracji. Jedyni sąsiedzi okazują się być bardzo sympatyczną parą, z którą Peter szybko się zaprzyjaźnia. To właśnie do nich wybiera się dzisiejszego wieczoru. Coś mu podpowiada, żeby został w domu, jednak mężczyzna nie bierze sobie tej rady do serca. Do lądu zbliża się straszna nawałnica. Na kolację Peter dociera bez problemu, niestety powrót okazuje się znacznie trudniejszy. Na drodze leży sporych rozmiarów konar i nie ma możliwości go wyminąć. Peter wysiada z auta i próbuje przesunąć gałąź. Jednocześnie uświadamia sobie, że stanie pod drzewem w taką pogodę nie jest najlepszym rozwiązaniem i ma rację – niemal w tej samej chwili uderza w niego piorun, a on pada nieprzytomny. Niebawem okazuje się, że piorun nie wyrządził większych szkód i fizycznie Peter jest zdrowy. Niestety uporczywy ból głowy nie chce ustąpić, a do tego Peter zaczyna mieć bardzo dziwne i niepokojące sny. Są one na tyle realne, że mężczyzna nie potrafi oddzielić jawy od snu... Koszmary powracają i systematycznie podsycają niepokój Petera...

"Ostatnia noc w Tremore Beach" to ciekawa i zgrabnie opisana historia, w którą łatwo można dać się wciągnąć. Książka napisana jest z dużą lekkością, więc czyta się ją przyjemnie i bardzo szybko. Niestety z budowaniem napięcia jest nieco gorzej. Porównywanie Mikela Santiago do Stephena Kinga sprawiło, że postawiłam mu wysoko poprzeczkę, oczekiwałam historii z prawdziwym dreszczykiem, po której ciężko będzie mi zmrużyć oko. Tak się niestety nie stało. Książkę czytało się przyjemnie, ale emocje towarzyszące lekturze bardziej pasowały do lekkiej sensacji, kryminału, a niekiedy nawet powieści obyczajowej niż horroru. Było kilka momentów bardziej niepokojących, ale daleko im do grozy charakterystycznej dla powieści Kinga. Szkoda, bo historia ma duży potencjał, który jednak nie został w pełni wykorzystany. Jak to zwykle bywa w przypadku powieści obcojęzycznych nie wiadomo kogo obciążyć winą za niedociągnięcia. Czy to Mikel Santiago nie opisał strasznych sytuacji wystarczająco sugestywnie, czy może tłumacz nie potrafił oddać tego, co chciał pokazać pisarz.... Tego nie wiem, ale zdaję sobie sprawę, że dopasowanie tłumacza do pisarza wcale nie jest łatwe, że najlepiej, żeby łączyło ich pokrewieństwo dusz, żeby tłumacz potrafił czytać między wierszami. Samo przetłumaczenie nie jest trudne, ale oddanie klimatu powieści, charakterystycznego stylu autora to już inna sprawa.

Mimo tego mankamentu uważam, ze "Ostatnia noc w Tremore Beach" to książka warta uwagi. Nie brakuje tu tajemnic, trudnych do wyjaśnienia zjawisk, ale też miłości i przyjaźni, a galeria postaci jest bardzo fascynująca i różnorodna. Ogólnie powieść jest dobra, ale daleko jej do twórczości Kinga, dlatego polecam ją tym, którzy nie przepadają za krwistymi horrorami, którzy poszukują strasznych historii w wersji light. Nie jest to powieść, która nie pozwoli Wam zasnąć i po której będziecie bali się wyjść wieczorem z domu, ale przecież nie wszyscy poszukują takich właśnie książek.

Moja ocena: 7/10

Za możliwość przeczytania tej książki dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca.

Mikel Santiago, Ostatnia noc w Tremore Beach, Czarna Owca, 2016,

ISBN: 978-83-8015-036-2,

Str. 392.

Recenzja bierze udział w wyzwaniach: "Kryminalnym wyzwaniu"  oraz "Historia z trupem".