David Lagercrantz „Mężczyzna, który gonił swój cień”

Seria Milllennium jest bez wątpienia bardzo popularna. Jak zapewne wiecie, pierwsze trzy tomy tego cyklu napisał Stieg Larsson. Również on stworzył zarys czwartego tomu, ale niestety nie ukończył tej książki. Umarł, a opowiedzenia dalszego ciągu podjął się David Lagercrantz. Ta decyzja wzbudziła sporo emocji. Sama uznałam ją za niezbyt mądrą i nie wierzyłam, żeby nowemu autorowi udało się utrzymać specyficzny klimat serii. Nie bez oporów sięgnęłam po „Co nas nie zabije” i byłam mile zaskoczona. Faktycznie klimat powieści był inny, ale nie mniej ciekawy. Trudno było porównywać twórczość obu autorów, bo zbyt wiele ją dzieliło, ale nie da się ukryć, że kontynuacja okazała się być ciekawa i bardzo dobra. Jednak seria Millennium nie kończy się na czwartym tomie, niedawno w ręce czytelników trafiła piąta część, czyli „Mężczyzna, który gonił swój cień”. Czy i ten tom przypadł mi do gustu?

Lisabeth Salander przebywa w więzieniu. Uratowała życie małego chłopca, a mimo to została ukarana. Dziewczyna jakoś szczególnie się nie skarży, wolny czas wykorzystuje na dokonywanie skomplikowanych obliczeń. Jednak jej osoba wzbudza sporo emocji wśród pozostałych więźniarek. Trzęsąca więzieniem zbrodniarka, Benito, szybko uznaje ją za wroga i bynajmniej nie zamierza zostawić jej w spokoju. Póki co jednak znęcała się nad kimś innym, nad młodą i bezbronną dziewczyną, Farią Kazi. Dziewczyna doświadczyła wiele złego za murami więzienia, a teraz jej sytuacja wygląda jeszcze gorzej... Lisabeth Salander widzi, co się dzieje, widzi też, że strażnicy wydają się być ślepi na poczynania Benito. To ona rządzi blokiem, na co Salander nie zamierza pozwolić.

Jest też inna sprawa, która gnębi Lisabeth. Kilka dni temu odwiedził ją Holger Palmgren. Mimo złego stanu zdrowia pofatygował się, żeby zjawić się w więzieniu. Mężczyzna opowiedział jej o dokumentach dotyczących dzieciństwa Salander, które niedawno do niego trafiły. Holger był przekonany, że papiery nie wnoszą nic nowego do sprawy, ale podczas ich rozmowy szybko okazało się, że jest inaczej... Salander chce dotrzeć do dokumentacji, przyjrzeć się bliżej sprawie, tyle że bez komputera wydaje się to wręcz niewykonalne. Jednak Lisabeth łatwo się nie poddaje...

Fabuła po raz kolejny mnie wciągnęła i bardzo zaciekawiła. Perypetie Lisabeth i Mikaela czytałam z przyjemnością. Bardzo lubię tę serię oraz duet głównych bohaterów, chociaż nie zaprzeczam, że Lagercrantz kreuje nieco inaczej rzeczywistość niż Larsson, ale mi osobiście to nie przeszkadza. Lisabeth i Mikael z jednej strony dają się lubić, z drugiej irytują. Ona swoim uporem, on luźnym podejściem do związków. Wraz z bohaterami poznajemy kolejne elementy z dzieciństwa Lisabeth, ale nie tylko jej. Jednak są osoby, którym bardzo zależy, żeby te przez lata skrywane tajemnice nie wyszły na jaw...

Nie brakuje tu bezwzględnych jednostek, takich, dla których ludzkie życie nie znaczy nic. Książka bywa brutalna i dramatyczna, akcja posuwa się szybko, jednak mam wrażenie, że ta część jest nieco słabsza od poprzedniej. Niektóre elementy książki wydały mi się mało wiarygodne, albo przynajmniej mocno naciągane. Powieść jest trochę niedopracowana, mam wrażenie, że była pisana w zbytnim pośpiechu.

Ogólnie oceniam powieść dobrze, bo spędziłam z tą książka bardzo mile czas, historia mnie wciągnęła i już z niecierpliwością wypatruję dalszego ciągu. Nie jest to książka idealna, ale warta przeczytania. Jednak przestrzegam wszystkich tych, którzy zamierzają po nią sięgnąć, żeby nie nastawiali się na powieść identyczną do tych Larssona. Ta książka jest inna i porównania nie wychodzą jej na dobre. David Lagercrantz decydując się na napisanie kontynuacji Millennium porwał się na bardzo trudne zadanie, było to odważne albo lekkomyślne - trudno ocenić.

Moja ocena: 7/10

Za możliwość przeczytania tej książki dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca.

David Lagercrantz, Mężczyzna, który gonił swój cień, Wydawnictwo Czarna Owca, 2017,

ISBN: 978-83-8015-792-7,

Str. 424.

Recenzja bierze udział w wyzwaniu: "Czytamy nowości" .