Gabriela Azymut "Miłość siłą przetrwania"

Autobiografia to z jednej strony najłatwiejsza z form literackich, bo doskonale znamy fabułę, nie musimy tworzyć bohaterów, ich perypetii ani tła wydarzeń. Wszystko jest już gotowe, tkwi w naszej pamięci i wystarczy tylko dobrze to opisać. Z drugiej jednak strony nie jest łatwo pisać o sobie, swoich doświadczeniach, odkryć przed czytelnikami najbardziej intymne zakamarki duszy. Trzeba spojrzeć na własne życie z dystansu, zastanowić się, czy nasza historia jest faktycznie warta uwiecznienia, czy ktoś będzie chciał ją czytać. "Miłość siłą przetrwania" Gabrieli Azymut to właśnie powieść autobiograficzna. Autorka zmieniła imiona i nazwiska bohaterów oraz nie ujawnia nazw miejscowości, w których rozgrywa się akcja. Reszta jest prawdziwa.

Nasza bohaterka pochodzi z wielodzietnej rodziny. Ma siedmioro rodzeństwa. W jej domu rodzinnym nie było luksusów, ale była miłość. Kochali ją rodzice i rodzeństwo. Wspólnymi siłami jakoś radzili sobie z przeciwnościami losu, chociaż nie zawsze było to łatwe. Nie wszyscy życzyli im dobrze. Rodzona siostra matki i jej mąż, bliscy sąsiedzi naszych bohaterów, wyrządzili im nie jedną krzywdę...

Rodzice często wspominali niedawną wojnę, niemieckich i radzieckich żołnierzy, to, jak uciekali przed linią frontu i jak po powrocie do domu zastali zgliszcza. Czasy powojenne były bardzo ciężkie, wojna się skończyła, ale nadal trzeba było walczyć o przetrwanie, walczyć z głodem i chłodem, i to różnymi metodami, nie zawsze legalnymi. Bliskość granicy sprawiała, że wielu ludzi parało się przemytem. Było to jednak bardzo niebezpieczne.

Autorka opisuje swoje relacje z rodzeństwem, dom rodzinny i wieś, w której się wychowała, pracę w gospodarstwie, tradycje oraz własne marzenia. Opowiada o dorastaniu i dorosłości, o swoim małżeństwie i macierzyństwie. O wielu trudnych i bardzo dramatycznych doświadczeniach.

Mam wrażenie, że ta opowieść dzieli się na dwie części. Pierwsza z nich ma wartość historyczną, pokazuje, jak żyło się w czasach powojennych. Wiele z tych wspomnień w dużej mierze pokrywa się z tym, co opowiadali mi moi rodzice. Druga część tej opowieści to historia związku naszej głównej bohaterki, jej małżeństwa, które od początku nie zapowiadało się najlepiej. U podstaw problemu leżał alkohol. Mąż naszej bohaterki pił i to już przed ślubem, ale wtedy problem nie był jeszcze aż tak duży, a poza tym zaślepiona miłością dziewczyna nie chciała go dostrzec.

Muszę przyznać, że mnie przeraża fakt, jak powszechnym problemem jest alkoholizm, jak często lekceważonym lub ukrywanym. Ile małżeństw się przez to rozpada, a ile kobiet cierpi w ciszy, jest współuzależnionych od męża alkoholika, usprawiedliwia jego picie, godzi się na przemoc, nie zdaje sobie sprawy z tego, że dzieci to wszystko widzą, że również one są ranione, że nie mają beztroskiego dzieciństwa, co niestety z dużym prawdopodobieństwem odbije się na ich dorosłym życiu. Oczywiście nie tylko mężczyźni piją, również kobiety alkoholiczki zdarzają się bardzo często i to chyba jest jeszcze gorszym zjawiskiem.

Obie części tej opowieści bardzo mi się podobały, ale znacznie bardziej pochłonęła mnie historia małżeństwa naszej bohaterki, jej dramatyczne przeżycia wywołały u mnie sporo emocji. Opowieść o zwykłym życiu na wsi, o ciężkiej pracy również jest ciekawa, ale jednak mniej emocjonująca. Całość jednak świetnie się uzupełnia, jedna część dopełnia drugą. 
 

Autorka dzieli się z nami całym mnóstwem przemyśleń na temat życia, wiary, miłości, szczęścia... Jest osobą wierząca, ale niebezkrytycznie. Oburza się na to, że ksiądz podczas spowiedzi mógł jej nakazać, by co dwa lata rodziła kolejne dziecko. Wie, że wiara to nie wszystko, i często Ci, którzy nie składali sobie przysięgi przed Bogiem, są lepszymi parami od tych kościelnych małżeństw. Znajdziecie tu sporo przemyśleń na różne tematy, wiele bardzo cennych uwag.

Myślę, że warto poznać tę książkę i to z dwóch powodów – historycznego i sentymentalnego. Poznać życie na powojennej wsi, ciężką pracę i problemy socjalne tamtych czasów. Być może to doświadczenie pozwoli Wam lepiej docenić to, co mamy dzisiaj, z jakich udogodnień możemy obecnie korzystać. Sięgając po "Miłość siłą przetrwania" z pewnością nie opędzicie się też od emocji, różnych odczuć, refleksji. Zachęcam wszystkich do przeczytania tej bardzo osobistej opowieści, może nie zawsze idealnie wygładzonej, ale dzięki temu jeszcze bardziej autentycznej.

Moja ocena: 8/10

Za możliwość przeczytania tej książki dziękuję Wydawnictwu Sorus.

Gabriela Azymut, Miłość siłą przetrwania, Sorus, 2014,

ISBN: 978-83-63768-09-6,

Str.176

Książka bierze udział w wyzwaniach:  "Polacy nie gęsi", "Historia z trupem" oraz  "Przeczytam tyle, ile mam wzrostu" (1,8 cm, razem 131,1 cm).